Kurnaz: "İddialıyım, Türkiye'nin en iyi habercileri AHT'de"

15 YAŞINDA OFİSBOY OLARAK BAŞLADIM, 17'İMDE MUHABİR, 27 YAŞINDA YÖNETİCİ OLDUM

Gülin Yıldırımkaya: Öncelikle sizi tanıyalım biraz. Genç yaşta Merkez Haber Ajansı'nın Genel Müdürü oldunuz, şimdi Ajans Habertürk'ün Genel Müdürüsünüz. Kimdir Ramazan Kurnaz. Nerede, nasıl başladınız gazeteciliğe?

Ramazan Kurnaz: Mesleğe çok çocuk denecek yaşta başladım diyebilirim. Tozunu ilk teneffüs ettiğim yaş 15'dir.

15 yaşında nerede başladınız, TRT çocuk radyosunda falan mı?

Tabii ki hayır.. (Gülüşmeler) Son Havadis Gazetesi'nde ofis boy olarak
başladım. Annem elimden tuttuğu gibi orada çalışan bir ahbabımızın yanına
götürdü beni. Asi bir tavrım vardı, hayatı da bimiyorsun o çağda haliyle .
'Ben yapamam getir-götür' dedim çok ama giriş o giriş. 'Bu virüsü bir
kaptın mı bir daha kurtulamazsın' diyenlerden oldum sonra. Hastalık gibi
bir şey yani.

Sonra?

Son Havadis tam bir okul oldu bana. O zaman bilgisayar yok, daktiloyla yazı
yazmayı öğrendim başta. Adam yokluğundan spor sayfasını yapmaya başladım. Sayfanın tek muhabiri de bendim tabi ki. Gündüz maçta foto muhabirliği yapıyor, gazeteye dönüyor sayfayı tasarlıyordum kendimce. Mizampajı yaparken tek unutmadığım şey imzamdı. İmzamı gazetede görmek inanılmaz haz verici bir duyguydu. Ha bu arada filmimi banyo yapıp karta da basıyordum. Durum böyle olunca kendimi tam manasıyla işin içinde buldum. Gazetede bana yardımcı olanların hakkını da vermem lazım. Bir Erol Abi vardır. Erol Taş... Hakkını ödeyemem, çok emeği vardır üzerimde. Habere bakışı, haber yazmayı, spot çıkartmayı hep o öğretmiştir bana. Son Havadis'te çalıştığım sırada Doğan Grubu Gazete gazetesini çıkarma kararı almıştı, ekip toplanıyordu. Gittim polis servisi şefinin yanına: "Ben muhabirim, sizinle çalışmak istiyorum' dedim. Polis muhabirliğiyle uzaktan yakından ilgim yok. Taksim İlk Yardım Hastanesi gece muhabiri yaptılar beni. Bilgim yok, yol yöntem desen sıfır. İlk işim bir trafik kazasıydı, ölen kişin vesikalığını alabilmek için akla karayı seçmiştim. Daha sonra satırla, bıçakla kovalanmadan, çatışmalara kadar birçok olayın içinde oldum haliyle.

Ardı ardına transfer dönemi de böylelikle başladı herhalde..

Çalışmadığım yer kalmadı desem yeridir. Meydan Gazetesi ile devam edip televizyona geçtim. Show TV'de 'Sıcağı Sıcağına'na programı ilk televizyon deneyimim oldu ama 20 gün sürdü. Televizyonculuk inanılmaz sıkmıştı beni o dönemde. Muhabirsin ve sadece mikrofon tutuyorsun! Gazeteden alışmışım durmadan fotoğraf çekmeye, hiçbir şey yapmıyormuşum gibi hissettim kendimi. Milliyet'e geçtim sonra, ardından Star TV 'de programcılık, İhlas Haber Ajansı'nda görüntülü haberler müdürlüğü, TGRT'de de yine iki tane program yaptım. Montaj konusu beni çok cezbetti. İnsanların senin yaptığın kurguyu izliyor olmaları heyecanlandırdı beni. 13-14 Saat montaj setinden çıkmadığım zamanları hatırlıyorum. Sonrasında ise Reha Muhtar'la Show Haber dönemi başladı.

REHA MUHTAR'IN TESTİNE DAYANAMADIM, BİRİNCİ HAFTA İSTİFA EDECEKTİM

Reha Muhtar'ın yıllarca aralıksız reyting rekoru kırdığı dönemden bahsediyoruz değil mi? İnanılmaz titiz çalıştığını biliyorum, en rekabetli yıllar. Nasıldı Reha Muhtar'la çalışmak, iyi anlaşabiliyor muydunuz?

Ne anlaşması? 7'üncü gün istifa etmeye karar verdim.

Nasıl yani?

Sorumluluk alanım içerisinde çok ciddi haberler getiriyorum. Ama öyle böyle
haberler değil. Yayın sırasında Reha Muhtar VTR'ler girdiği sırada beni
stüdyoya çağırıp fırçalıyor. 'O müzik döşenir mi', 'Bu planlar oraya konur
mu?' falan gibi sudan sebeplerden. İşe başladığımın üçüncü günü haber
merkezinde telefon çalınca 'Eyvah yine beni çağırıyor' paranoyaları yaşamaya
bile başlamıştım. Birgün haber merkezine gelmeme aracı olan Bekir Hazar ve Yüksel Altıntaş'a 'Dayanamıyorum, ben gidiyorum' dedim. 'Dayan' diyerek beni ikna ettiler. 8'inci gün sihirli değnek değmiş gibi herşey düzedi. Reha
Muhtar'ın test yöntemiymiş bu. Ondan sonra çok güzel günler geçirdim Show
Haber'de. Reha Muhtar çalışılması inanılmaz zor biridir ama güven duyduğu
çalışanını da sonuna kadar korur kollar. O dönemdeki habercilik
eleştirildi, ses getiren işler es geçildi. Muhtar'ın ana haber sahnesinden
çekilmesinin televizyon haberciliğine negatif yansıdığını düşünüyorum.
Habercilik rekabeti neredeyse sıfıra indi. Rekabet ertesi gün çıkan reyting
sonuçlarında kaldı sadece.

Tam bir alaylı gazetecisiniz.. Bu kadar farklı alanda çalışmış bir gazeteci
olarak en çok hangi konumda mutlu olduğunuzu merak ettim. En keyiflisi
neydi; muhabirlik mi, yöneticilik mi?

Bu mesleğin en onurlu rütbesidir muhabirlik. Yönetici oldum belki ama Allah
benim muhabirlik heyecanımı içimden hiçbir zaman almasın.

Peki televizyon mu gazete mi?

Her ikisi de benim açımdan çok önemli ve aynı değerde.

Kaç yaşında muhabir, kaç yaşında yönetici oldunuz?

16-17 yaşlarında stajyer muhabirlik diyeyim. 27 yaşından itibaren de
yöneticilik yapıyorum.

Sizi bugüne kadar en çok heyecanlandıran haber hangisiydi?

Show TV'de çalıştığım dönemde İngiliz Konsolosluğu ve HSBC patlamaları oldu. Show'a çok yakındır HSBC biliyorsunuz. Kameramanımı ve kendimi insanlar dışarı çıkmaya çalıştığı sırada içeride buldum. Dehşet görüntüler vardı. Asansörün içerisinde sıkışanlar. Dünya çapında servis edilen görüntüler çekildi o gün. Görüntüler uluslararası ödüle layık görüldü.

SAVAŞ AY "BEN BIRAKIYORUM YERİME ÇOK İYİ BİR ARKADAŞ GELİYOR' DEDİ, O ARKADAŞ BENMİŞİM!

Sabah'a geçişiniz, ardından genel müdürlük süreci nasıl oldu?

Savaş Ay Merkez Haber Ajansı Genel Müdürlüğü'ne getirildikten sonra bana
genel müdür yardımcılığını teklif etti. Medya Grup Başkanı Kenan Tekdağ'la
da görüştükten sonra 'Evet' dedim. Savaş Ay yönetici profili olmadığından
dem vururdu sürekli. Ben aynı zamanda Savaş Ay'la A Takımı'nı da yapıyordum. Bir A Takımı akşamında beni kenara çekip: "Ben bırakıyorum genel müdürlüğü' dedi. Beynimden kaynar sular döküldü. 'Nasıl yani, ne oldu?' diye sordum; "Yerime çok iyi bir arkadaş geliyor. Ajansta çok güzel işler yapmaya devam edeceksiniz" deyiverdi. 'İyi de abi bana ne bunlardan' deyince "Bundan sonra genel müdür sensin, ben sana daha önce de bunu söylemiştim' dedi. Savaş Ay beni beraber çalışmaya devam edeceğiz diyerek ikna etti.

Ne hoş, medyada böyle şeyler de oluyor demek.. Yönetim ne dedi bu işe?

Kenan Tekdağ çok destek verdi bana. Manevi olarak çok rahatlatan bir yapısı
vardır Kenan Bey'in. İyi bir haber olduğunda hemen arar teşekkür edip
'Elinize sağlık' der, bununla da kalmaz 'Muhabirinizi ödüllendirin' talimatı verir. Günümüzde, telaş içerisinde bunu yapan o kadar az yönetici var ki. Gazetecilik biraz da tabir yerindeyse 'Omuz sıvazlama' işidir. O
teşekkür o muhabiri ve diğerlerini şevke getirmeye yetiyor da artıyor bile.

Neden ayrıldınız Sabah'tan?

TMSF yönetimine geçtikten sonra dengesi bozuldu Sabah'ın. Fatih Altaylı'nın
da gitmesin ardından bir yığın sıkıntı. Ergun Babahan döneminde olmayacak
talepler. Benim yapamayacağım şeylerdi. Ergun Babahan'a çıkıp "Ben burada
kalmak istemiyorum, TMSF bazı konularda bana baskı yapmanı istiyor. Çıkışımı ver hem sen elini rahatlat, hem de ben kendi yoluma gideyim" dedim. Birkaç kez bu tarz konuşma geçti aramızda. Sonra mecbur kaldı sanırım isteğimi yerine getirdi..

Sonra?

İnternet ve internet reklamcılığı üzerine bir şirket kurdum. 1 Yıla yakın
kendi kendimin patronu oldum. Ama başta da dediğim gibi, gazetecilik mesleği bir virüs. Girdi mi çıkmıyor içinden insanın. Bu gruba döndüm. Kenan Tekdağ ve Fatih Altaylı'nın isteği ile grubun haber ajansını kurdum.

Her alanın kendine göre zorlukları var medyada ama ajans muhabirleri ayrı
bir telaş ve yoğunlukla çalışıyor. Ve buna rağmen isimleri bile yazılmaz haberler servis edilirken, gizli kahramanlığa mahkum bırakılırlar. Farklı ajanslarda yöneticilik yaptınız, Ajans Habertürk'te bunu kırdınız. Nedendir bu, ajans muhabirlerinin geri planda tutulması?

Muhabirlerin geri planda kalıyor olması Ajans Habertürk için geçerli bir
durum değil. Hatırlarsanız Gazete Habertürk hazırlıkları sürdüğü sırada
Fatih Altaylı yolu çizip 'Bu gazete muhabir gazetesi olacak' demişti. Aynen
o yolda hareket edildi ve muhabirler ön plana çıkartıldı. Habertürk
televizyonu da aynı ölçüde muhabirlerimizi önemsedi. Arkadaşlarımız bir
yandan gazeteye çalışırken diğer yandan birçok kez Habertürk TV'de canlı
bağlantılar yaparak gelişmeleri aktarıyorlar izleyenlere. Haberturk.com da
verilen haberlere inanılmaz sahip çıkıp gerektiği gibi kullanınca
muhabirlerin çalışma azmi daha da artıyor. Bu diğer ajanslar için böyle
değil elbette. Doğan Haber Ajansı örneği var ortada mesela. Hürriyet'te ya da
CNN'de ne kadar görüyorsunuz isimlerini? Bu muhabir kalitesiyle de alakalı
bir durum tabii. En büyük avantajımız ise hem gazete, hem televizyon hem de
internetle olan senkronizasyonumuzun önemli ölçüde tamam olması. Kimsenin egosuyla savaşmıyorsunuz. Bu da iyi bir çalışmanın ortaya çıkmasını sağlıyor.

Daha çok Fatih Bey ile mesainiz var. Fatih Altaylı ile çalışmak nasıl?

Fatih Altaylı'nın yazılarına bakıldığında sert biri olarak görülüyor
olabilir. Evet haberciliği hakikaten serttir. Eğmez bükmez nettir. Ve şunu
açıkça söyleyebilirim ki Altaylı benim bugüne kadar en rahat çalıştığım
genel yayın yönetmenidir. Ön yargısı yoktur, herkesin fikirlerini dinler.
Sıkıntısı olsa bile bunu çalışanına en ufak şekilde aksettirmemeye çalışır.
Ve benim için en önemlisi heyecanla anlattığım bir habere aynı heyecanla
karşılık vermesidir. Bir haberci için bundan güzel ne olabilir?

AJANS HABERTÜRK'TE YAPILANMA DEVAM EDECEK. İŞİNİN UZMANI HER ARKADAŞA KAPIMIZ AÇIK

Ajans Habertürk'te çalışmak isteyen birçok arkadaşımız daha vardır. Onlar
için soruyorum, yapılanma tamamlandı mı, devam edecek mi? Yeni katılımlar olacak mı?

Sürekli şunu söylüyorum. Grubun da vermiş olduğu inanılmaz destek sayesinde bugün Türkiye'nin en ciddi haber kadrosunu kurmuş vaziyetteyiz. Bu kadar iddialı konuşuyorum çünkü alanının en iyi muhabirleri bu bünyede bulunuyor. Yapılanmaya gelince, yüzde 100 tamamlandı diyemem. Sıfırdan kurulan bir yapı var. Avantajları olduğu kadar dezavantajları da var. Ama oran vermem gerekirse yüzde 70'lerdeyiz diyebilirim. Yüzde 30'luk eksiğimizi tamamlamak için çaba harcıyoruz. Tam manada verim alamadığımız arkadaşlarımız var. Önümüzdeki günlerde bazı değişikliklere gideceğiz. İşinin uzmanı olan her arkadaşa Ajans Habertürk'ün kapısı açıktır.

Henüz tamamlanmamış bir yapı, iki aylık genç bir ajans ama son derece
başarılısınız tartışmasız. Gazete Habertürk'ü çeviriyoruz AHT, çeviriyoruz
AHT imzası. İlk kez bir gazetede bu kadar yoğun ajans imzası görüyorum ben şahsen. Burada yönetimin hassasiyeti dışında ne etkili?

Bu grubun kararından kaynaklanıyor aslında. Haber omurgası olarak ajans
konuşlandırıldı. Durum böyle olunca Ajans Habertürk haberleri ön plana
çıkıyor. Bir de şöyle de ayırmak lazım, ajans mantığıyla çalışıyoruz belki
ama kafamızı özel habere göre kurgulamış vaziyetteyiz. Diğer ajanslar daha
çok rutine odaklanır. Bizim yapılanmamızda böyle bir şey yok. AHT
muhabirleri rutin işe dahi gitseler özel haber çıkarmak zorundalar. Kadro
ehil olunca bunu sürekli dillendirmek de gerekmiyor. Bu gayret dosya
haberciliği yapan arkadaşlarımızın gayreti ile de birleşince Habertürk'ün
ağırlığına yakışacak işler çıkıyor ortaya.

YAKINDA DAHA BÜYÜK SÜRPRİZLERİMİZ OLACAK

Engin Çeber ve Deniz Seki haberleri gerçekten bombaydı..

Aynen öyle. İşte o iki haber tamamen bir ekip çalışmasının en güzel
örnekleridir. Ve bana bence ikisi de yılın en güzel haberleridir. Haberleri
yapan Serdar Kulaksız ve Sedef Şenkal'ın ödül alacaklarına eminim. Daha
büyük sürpriz işlerimiz de olacak.

Ajans Habertürk şu an Türkiye'de nerelerde var? Görüntülü haberde ne
aşamadasınız, diğer kuruluşlara abonelik sistemi düşünülüyor mu?

Bütün ilerde ve önemli ilçelerde muhabirlerimiz mevcut. Abonelik konusunda,
birçok yerden talep var ama kısa vadede diğer gazete, televizyon ve inernet
sitlerine abonelik konusu gündemimizde yok. Öncelikle amacımız kendi
grubumuz içerisindeki yayıncılara en iyi hizmeti sunabilmek.

Ajans yöneticiliğinin en zor tarafı şu olsa gerek, Türkiye'nin dört bir yanına dağılmış bir ekip.. Kültürleri, habere bakışları, haber dilleri farklıdır, bir de uzaktakilerin kendilerini unutulmuş hissetmesi..

Evet, yurt muhabirleri genelde kendilerini unutulmuş hissederler. Ajans
yöneticilerinin senelerce konuşmadığı muhabirleri olmuştur. İstanbul'da
seslerini duyuracak yetkili isim bulmakta zorlanırlar. Ben olabildiğince
sık, ayda birkaç kez her biriyle görüşmeye çalışıyorum. Haberciliğin bir
numaralı kuralıdır, telefonunuzu kapatmayacaksınız. Gece 3-4 her muhabirim
beni istediği zaman arayabilir. Zaman zaman İstanbul'a da çağırıyoruz
arkadaşlarımızı ortamı koklasınlar diye. Mümkün olduğunca iletişimimizi
kuvvetli tutmaya çalışıyoruz.

Ajans Habertürk'te hedefiniz ne? Genç yaşta Genel Müdürsünüz, kişisel
kariyer planınızı da merak ettim.

Ajans Habertürk'ü dünyanın önemli ajansları arasında yer almasını görmek ve bu stratejiyle çalışmak birinci hedefim. Kariyer planı ise biraz da hayatın karşınıza ne çıkaracağıyla alakalı bir durum. Şunu net olarak biliyorum: Sürekli haberin içinde olacağım. Televizyon ya da gazete, fark etmez.

Fahriye Evcen'den Oya Aydoğan'a dava

Evcen, kendisi hakkında sürekli, "Onu ben keşfettim" diye konuşan Aydoğan'ı susturmak için avukatına talimat verdi. HT Magazin-Mehmet Çalışkan

FAHRİYE Evcen, 5 yıl önce kendisini keşfedip bir yıldız olmasının yolunu açan Oya Aydoğan’a savaş açtı. Aydoğan’ın, “Ben onu görmeseydim fabrika işçisi olacaktı” sözlerine çok kızan Evcen, ünlü sanatçının kendisi hakkında daha fazla konuşmaması için avukatına mahkemeye başvurması talimatını verdi.

GAZETE HABERTURK-HT MAGAZİN-MEHMET ÇALIŞKAN

Beş sene önce sunuculuğunu yaptığı ‘Kadınlar Ne İster’ programının konukları arasında fark ettiği Fahriye Evcen’i yapımcı sevgilisine önererek genç oyuncuya şöhret kapılarını aralayan Oya Aydoğan ile Fahriye Evcen’in arasına kara kedi girdi. Kriz, Ev-cen’in Beyaz Show’da, “Artık bu keşfetme olayını konuşmak istemiyorum” demesiyle başladı.

Programa canlı bağlanan Aydoğan, “Sen benim hakkımda nasıl konuşmak istemezsin. Ayıp değil mi?’ diye çıkıştı. Evcen, ‘Kötü bir niyetim yoktu” dese de Aydoğan’ın öfkesi dinmedi.

AVUKATA TALİMAT VERDİ

Bu olaydan sonra her fırsatta, “Fahriye geldiği yeri unuttu. Onu keşfetmeseydim Almanya’da işçi olacaktı” diye konuşan Aydoğan sözleriyle Evcen’i incitti. Bunun üzerine Evcen, Aydoğan’ı susturmak için yargıya gitme kararı aldı. Genç oyuncu, “Artık sıkıldım. Oya abla sürekli bana laf atıyor. Konuyu kapatmanın tek yolu susmasıdır” diyerek avukatına mahkemeye başvurması için talimat verdi.

Mutfakta 'aşk kokusu' var

Çok Güzel Hareketler Bunlar" programının setinde aşk rüzgarları esiyor.

Pazar akşamları milyonlarca kişiyi ekrana kilitleyen “Çok Güzel Hareketler Bunlar” ekibinin başında kavak yelleri esiyor. Tüm haftayı skeç yazıp prova yapmakla geçiren genç oyuncular, sahne başarılarının ardından şimdi de aşk haberleriyle gündemde...Kelebek'in haberine göre, bu isimlerden ilki, Gülben Ergen’e verdiği “Giden Günlerim Oldu” şarkısı ve onunla yaptığı düetle beğeni kazanan Oğuzhan Koç... Oyuncu, bir süredir rol arkadaşı Zeynep Koçak ile beraber...

FOTOĞRAFLARI GÖRMEK İÇİN TIKLAYIN

Ekip arkadaşlarının aşkı

Setten gelen “yeni aşk” haberi, bununla sınırlı değil. “Havuçlu anne” tiplemesiyle ünlenen Büşra Pekin de kısa süre önce kalbini Murat Eken’e kaptırdı. Ve son haber “Mezarcı” karakteriyle seyircinin gönlüne taht kuran Bülent Parlak cephesinden geldi. Oğuzhan Koç gibi genç kızlardan oluşan geniş bir hayran kitlesi bulunan Parlak da mutluluğu Mutfak oyuncusu Burcu Gönder’de buldu.

Bonkör İbo

Sevgilisi Ayşegül Yıldız'a 72 ay taksitle ev alan İbrahim Tatlıses, dansözü Didem'e de maddi destek verip yeni araba aldı. HT Magazin-İsmail Bayrak'ın özel haberi

İBRAHİM TATLISES İMDADINA YETİŞTİ

İBRAHİM Tatlıses’in yanındakiler ihya oluyor. Geçtiğimiz haftalarda sevgilisi Ayşegül Yıldız’a Bağcılar’da lüks bir sitede 72 ay taksitle ev alan Tatlıses, şimdi de dansözü Didem’e destek çıktı.

GAZETE HABERTURK-HT MAGAZİN-İSMAİL BAYRAK'IN ÖZEL HABERİ

İmparator’un, televizyon programında ve gittiği ekstralarda yanından ayırmadığı Didem, önceki hafta arabasını sattı. Kendisine yeni bir araba bakan güzel dansöz paraya sıkışınca, imdadına İbrahim Tatlı ses yetişti.

DİDEM HEMEN DİREKSİYONA GEÇTİ

İBRAHİM Tatlıses, yeni araba için nakit sıkıntısı çeken Didem’e jest yapıp ihtiyacı olan parayı verdi. Bu jest karşısında çok mutlu olan güzel dansöz, hemen istediği arabayı satın aldı. Önceki hafta Günay Restoran’daki programının ardından ünlü sanatçının ekibiyle evin yolunu tutan Didem, yeni arabasının direksiyonuna geçti.

Madonna benzetmesine fena bozulmuş

Obama'ya yazdığı şarkıyla ABD'de de adından söz ettiren Mustafa Topaloğlu Saba Tümer'e konuştu
Ünlü türkücü Mustafa Topaloğlu, Saba Tümer'le Bu Gece'nin konuğu oldu.

Mustafa Topaloğlu'nun ABD Başkanı Obama için yazdığı şarkı ve bu şarkıya çekilen klip internette izlenme rekorları kırıyor, ABD'deki talk şovlara konu oluyor. Peki Topaloğlu bu gelişmeleri nasıl değerlendiriyor?

OBAMA KLİBİ İÇİN TIKLAYIN

Obama gelmeden önce şarkıya başladığını kaydeden Topaloğlu, "Bundan 15 yıl önce de 'Hedef insanlar' diye bir şarkı yazmıştık. Şimdi o sloganlar söyleniyor, 'Dünya nereye gidiyor' diye." dedi.

Topaloğlu, şarkıyı Meclis Başkanı'nın da beğendiğini, ABD Büyükelçisi'ne de şarkıyı gönderdiğini ancak dinleyip dinlemediğini bilmediğini söyledi.

Şarkının ABD’nin ünlü talk şovu Jimmy Kimmel Live’a konu olmasını ise Topaloğlu şöyle değerlendirdi: "Türkiye'deki Madonna demiş! Bir erkeğe benzetmemiş...Herhalde dili sürçmüş, Maradona diyeceğine Madonna demiş, diye düşündüm. İyi gollerimiz vardır. Sanatçıların şarkıları tutunca onlar goldür işte...Mesleğimi gazetecilere de benzetirim. O yazıların altına bir müzik yaparız."

Şarkının bildik Mustafa Topaloğlu tarzının dışında olmasıyla ilgili olarak da "Benim branşıma biraz ters ama uğraştık. " diyen Topaloğlu müzik sektörünün şu anki halinden de dert yandı: "Şimdi 10 şarkılık albümler yapılamıyor. Kendi imkanlarımızla yaptığımız şeyler var. 1 milyon, iki milyon satan insanlar şu an 100 bin sattığı zaman rekor oluyor. Bunun için bir önlem alınması lazım. "

OLDUĞUM GİBİYİM

"Uzaylılık" konusunda "Söyleyene değil söyletene bak. O günkü şartlar bunu gerektirdi. Albüm satışlarımı ve sahne olaylarını etkiledi." diyen Topaloğlu şöyle devam etti: "Hiç uzaylı gibi davranmadım. Olduğum gibi bir adamım. Bendeki farklılıklar kendi içimdeki gizemli bir özelliği taşır. Uzay dediğin nedir ki! Hepimiz uzayın içinde yaşıyoruz zaten. "

Topaloğlu, "Hayat biraz sıkıyor insanları ama onlar gelip geçicidir. Belki 'Keşke olmasaydı' dediklerimiz yarın başka türlü gelişir. " sözleriyle de umutlu mesajlar verdi.

Yıllarca ismimden nefret ettim

Ünlü oyuncu çocukluk yıllarında ismi nedeniyle zor günler geçirmiş.

Oyuncu Şerif Sezer, çocukluk yıllarında ismi nedeniyle zor günler yaşadığını söyledi.

Televizyon gazetesinin haberine göre, 'Şeffaf Oda' programına konuk olan oyuncu Şerif Sezer, çocukluk yıllarında ismi nedeniyle zor günler yaşadığını söyleyerek "Şerif erkek adı, 'kovboy, kasabanın şerifi' diye bana laf atarlardı. Ben çok kızardım. Çünkü ben ilk torunum ve dedemin babaannesinin adı olarak 'Şerif' adı veriliyor. Herhangi bir isim olabilirdi, Ayşe, Fatma, Emine vs. Neyse ne yani ama Şerif nereden çıkmış! Çok fena bir şey. Bütün çocukluğum boyunca nefret ettim ismimden" dedi.

Kızı Su'yu eve bıraktı yürüyüşe çıktı

Pınar Altuğ'un yanında bu kez bebeği yoktu.

Kızı Su'yu dünyaya getirirek anne olma mutluluğunu yakalayan Pınar Altuğ, doğum sonrası vaktinin neredeyse tamamını kızına ayırıyor.

Bebek'te bulunan evinden çok sık çıkmayan Pınar Altuğ, geçtiğimiz hafta havanının güzel olmasını fırsat bilerek bir süre Türkan Sabancı Parkı'nda yürüyüş yaparken Şamdan'ın objektiflerine takıldı.

Sahilde geçirdiği kısa süre boyunca sık sık telefona sarılarak eşi Yağmur Atacan'dan kızı Su hakkında bilgiler alan Pınar Hanım, sade kıyafeti içinde yine oldukça şıktı.

Yürüyüşünü kısa kesen Pınar Altuğ, daha sonra koşar adımlarla evin yolunu tuttarak çok özlediği kızı Su'ya kavuştu.

Türkiye'nin en güzel kızları

Miss Turkey 2009 Güzellik Yarışması'nda birinciliği, Almanya'dan katılan Ebru Şam kazandı.

30.04.2009 00:51TİM Maslak Show Center'da, Doğuş Yayın Grubu tarafından organize edilen güzellik yarışmasının sunuculuğunu, Emre Altuğ ve Burcu Esmersoy yaptı.

FOTO GALERİ İÇİN TIKLAYIN

Yarışmanın jüri üyeliklerini; Miss Turkey Başkanı Özcan Sandıkçıoğlu, gazeteci Güneri Civaoğlu, Prof. Dr. Onur Erol, Okan Bayülgen, Serdar Bilgili, Acun Ilıcalı, Yıldırım Mayruk, Miss Turkey 1997 Güzeli Çağla Şikel Altuğ, Miss Turkey 2005 güzeli Hande Subaşı, 15 yaşında Türkiye Güzeli seçilen sanatçı Nebahat Çehre, iş kadını ve Miss Turkey 1991-Miss World Yarı Finalisti Aslıhan Koruyan Sabancı üstlendi.

Yarışmada 20 finalist arasından birinciliği Almanya'dan Ebru Şam, ikinciliği İzmir'den Senem Kuyucuoğlu, üçüncülüğü Almanya'dan Ebru Hacıbedel ve dördüncülüğü İzmir'den Begüm Yılmaz kazandı.

Doğuş Yayın Grubu, Diyarbakır Lice'deki terörist saldırıda 9 askerin şehit olması nedeniyle Kral Tv ve Cnbc-e Televizyonu'ndan canlı yayın yapmama kararı aldı. Yarışmanın daha sonraki günlerde banttan yayınlanacağı açıklandı.

Gecede, Eurovision Şarkı Yarışması'nda Türkiye'yi temsil edecek Hadise ve klarnet sanatçısı Hüsnü Şenlendirici sahne aldı.

Yarışmada, dereceye giren güzeller, Avrupa, dünya ve kainat güzellik yarışmalarında Türkiye'yi temsil edecek.

Eurovision Hadise'yi 5'e katladı

Konser fiyatlarını bakın nasıl arttırdı?

Moskova'da düzenlenecek olan Eurovision'da Türkiye adına yarışacak olan Hadise, temsilciliği sayesinde konser fiyatını 5'e katladı. Bugün'de yer alana habere göre, geçen yıl konser başına 6 bin euro (12 bin TL) alan Hadise, ücretini 30 bin euro'ya (60 bin TL) çıkardı. Yeni fiyatıyla yurtiçi ve yurtdışında konserler veren şarkıcı, böylece yarışmayı paraya çevirmeyi başarmış oldu.

BU ALANDA REKOR KIRDI

Sanatçıların menajerleri, Hadise'nin ücret artışının bu alanda bir rekor olduğunu belirterek, daha önce ne Sertab Erener ne de Kenan Doğulu'nun Eurovision temsilcisi olduktan sonra ücretinin bu şekilde katlanmadığını söyledi.

Derya Baykal'ın gözyaşları

Tiyatro sanatçısı Derya Baykal, katıldığı Medyatik programının canlı yayınından hemen önce aldığı bir haberle çok üzüldü. Televizyon gazetesinin haberine, Baykal, Amerika'da bulunan kızının hastaneye kaldırıldığını ve apandisitinde sorun olduğunu belirtti. Baykal, "Anne olunca bir şeyleri anlayabilmek çok daha kolay. Anneler çok daha iyi anlıyor. Beni Fulya Terim aradı. O bir tanedir. Özel bir insandır. Beni yönlendiriyor" dedi. Derya Baykal, sanatçıların yaşadıkları tüm zorluklara karşın işlerini hiçbir şey yokmuş gibi yapmaları gerektiğine vurgu yaptı.

Nihal Bengisu Karaca: "İki mahalleden de değilim"

Gülin Yıldırımkaya: Öncelikle hoşgeldiniz Habertürk'e. Ne değişti hayatınızda 3 haftadır? Mutlu musunuz?

Nihal Bengisu Karaca: Mutluluk göz teması kurduğun anda kaçıveren kedilere benzer, o yüzden hiç o tarafa bakmamaya çalışırım. Biraz da, ancak elden gittiği zaman anlaşılan bir değerdir. Kendimi tartıyorum, üç ay önce ne hissediyorsam, hala onu hissediyorum, demek ki mutluyum

Habertürk'e geliş öykünüzü anlatır mısınız? Ne hissettiniz teklif aldığınızda?

Teklif anı güzeldi. Bir Yeşilçam filmi parodisi gibiydi, muzipti. Ayrıca Kenan bey’in merkez medya havalisinde çok az rastlanılan bir duyguyu
verebilmesi, güven verici olması oldukça önemliydi. Fatih Altaylı’yı çok sert, kavgacı ve özellikle dindar insanlarla uzlaşmazlık içinde olmayı
kendisine şiar edinmiş biri olarak görüyordum. Biraz araştırınca kafasına yatmayan hemen her şeye ve herkese karşı tavır alan ve yanlışı olduğu
zaman da tashih etmekten çekinmeyen bir portre olduğunu hissettim. Tanıştığımızda beklediğimden çok daha medeni bir diyalog oluştu.
İnsanların birlikte çalışabilmesi için birbirlerinin tüm geçmişlerini ve fikirlerini yüzde yüz onaylamaları gerekmiyor zaten. Son günlere kadar herşey iyiydi diyebilirim

Zaman'da yazdığınız veda yazısı, Zaman'ın internet sitesinde bütün gün
manşette tutuldu. Duygusal ve zor bir veda olduğunu tahmin ediyorum. Nasıl tepkiler aldınız arkadaşlarınızdan, Ekrem Bey'den?

Okuruma veda etmiş saymıyorum aslında kendimi. İyi ve sadık okur sizi nerede olsa bulur. Öte yandan iş arkadaşlarıma, alıştığım ortama veda etmek elbette oldukça güç bir şeydi. Ekrem beyin beni yargılamasından da ürküyordum işin doğrusu. Çünkü yargısız infaz yaptığını sandığınız pek çok kere, görürsünüz ki isabet ettirmiş. Herşey zamanla anlaşılır yani, gazetenin
sloganında olduğu gibi. O yüzden beni anlaması benim için önemliydi.
Anladı mı bilmiyorum, ama en azından ikna olmuş gibiydi.

Zaman'daki okurlarınız sizi Gazete Habertürk'te de takip ediyordur söylediğiniz gibi, yanısıra yeni bir kitleye de hitap ediyorsunuz artık. Ne gibi tepkiler alıyorsunuz eski ve yeni okurlarınızdan? Mesela eski okurlarınız değiştiğinizi düşünüyor mu, yeni okurlarınız sizi nasıl buldu?

Bu değiştin değişmedin hikayesi aslında çok gülünç. Bireye saygı duymayan ve insanın kendisine özgü bir varoluşunun olmadığı ön kabulu vardır bu
‘değiştin-değişmedin’ alarmında. İnsanın içinde bulunduğu cemaat, klan ya da camia ya da cemiyet ile bir anlam ifade ettiği yargısı vardır.
Birincisi boyacı küpüne girmek gibi bir şey değil iş değiştirmek. İkincisi değişmek için bir sebebim olmalı? Niye değişeyim ki? Ben zaten
bireyselliğine düşkün biriydim yine öyle. Standartlarım zaten iyiydi. Böyle kalkıp Nihal Bengisu’yu habertürke geçtikten sonra
asortik mekanlara filan gidiyor diyemezler çünkü muhtemelen o yerler on yıldır gittiğim yerlerdir. Hem yeni sosyal imkanlar demek her zaman değişmek değildir, gelişmek de gelebilir bunun ucunda. Tabii benim eski okurlarım arasında rahatsız olanlar mevcut. İdeolojik gerekçeler bir yana, merkez medya
plazalarıyla ilgili tuhaf efsaneler vardır bizim kesimde. Bir grup, plaza insanının koridorlarda öpüşen, sadece otomobil ve şarap konuşan, birbirinin altını oyan,
dostluk ve sadakat hissinden uzak, eğlenmeye haddinden fazla önem veren çığrından çıkmış bir tür olduğunu sanıyor. Benim tanıştığım
kimseler çocuğunun okul servisiyle dersiyle kursuyla işiyle gücüyle meşgul insanlar yani. Ama dışarıdaki algı daha farklı. Bu yerlerde bulunan
kişiler de ya huyundan ya suyundan bir noktada etkilenir, dünyevi ihtiraslara kapılır, kariyerist heveslerle değerlerini satar, giderek nefsine
yenik düşer ve bu yenilgisini rasyonalize etmek için ideolojisini de değiştirir gibi zımni bir kabul var. Oysa ortada sizi döve döve değiştirecek bir irade, bir gayret göremiyorum . Hem bilmiyorum, köşe yazarı dediğin okuruna belirli bir hayat tarzını da borçlu mudur? Kendisini bir kanaat önderi olarak lanse etmediği sürece bence değildir. Yazar dediğinin okura borçlu olduğu tek şey ‘yazı’dır, fikirdir gibi geliyor bana. Üstelik hayat tarzı örtüşmesi ayrışması bir yana; okurun iyi ve doğru olduğunu düşündüğü şeyle,
yazarın iyi ve doğru olduğunu düşündüğü şey arasındaki makas zaman zaman açılabilir, bu makas her açıldığında ‘vaay sen değiştin’ ya da gazete değiştirdin ama kendin bi’ türlü değişemedin diyen herkesi dinlersen hiçbir şey yazamaz hale gelirsin. Okuru ciddiye alırım ama herşeyin bir sınırı var.

Yeni bir yerde yazmaya başlayınca bir kafa karışıklığı oluyor mu, yeni bir kitle okuyor diye düşünerek mesela, üslubunuzda yada konu seçiminizde
tereddüte düşüyor musunuz?

Yazının ana fikri konusunda tereddüte düşmem, ama uslub konusu elbette önemli. Yazdığınız mecranın değişmesi yeni bir eve taşınmak gibi. Bazı
fazlalıkları elden çıkarmanız gerekir, yeni eşyalar almak gerekir, evi yeniden dekore etmeniz gerekebilir, fakat sizin için hayati değerde olan
şeyleri yeni bir eve taşındım diye atmazsınız.
Konu seçimi değil de, daha kısa yazma , parçalı bölümlü yazı beklentisini karşılama işine tam adapte olamadım daha. Buna alışmaya çalışıyorum.

Kadın yazarların işi zor, erkeklerden yazar diye bahsediliyor, kadınlardan nedense kadın yazar diye.. Bir de başörtünüz olunca 'türbanlı yazar'
tanımlası giriyor devreye -ki böyle tanımlanmaktan rahatsız olduğunuzu biliyorum-, bu daha da zor olsa gerek. Tedirgin misiniz yazarken, insanlar beni belli önyargılarla okuyor olabilir, yazdıklarımdan farklı anlamlar çıkarabilirler hissine kapılıp kendinizi kısıtlıyor musunuz hiç?

Kadın yazar demek zaten ‘tekinsiz insan türü’ demektir, okura alttan alta ‘ aman ha dikkat et okurken, mesafeni koy, bakarsın hatun kişi muayyen
dönemindedir lohusa sendromu yaşıyordur, saçmalıyor olabilir’ mesajı vermek demektir ‘kadın yazar’ demek. Türbanlı yazar tanımlaması ise aslında
yazar değil ama kendisini yazar diye tanımlıyor idare ediverin anlamına gelir. Türbanlı yazar, kadın yazardan daha aşağı bir kategoridir bir yerde,
ama kadınlık durumundan yırttığı da varsayılır gizliden gizliye ve bu durum türbanlı yazarın kanaat önderi vasfını çok çabuk kazanmasına neden olur
aynı zamanda. ‘İslamcılığı’ elde birdir, ‘muhafazakar’lığı elde birdir, bir tartışma proğramına bir tane başörtülü koydun mu ‘islami görüş’ün ya da
‘muhafazakar kesim’ in tümüyle temsil edildiği varsayılır; ama o kadın arada bir, başörtüsüne rağmen bazı konularda beklenilenin aksine tutum
takınıyorsa bu iki tarafı da bozar. Bu bozulma hali de hemen şöyle rasyonalize edilir: İslami kesimin marjinal kadın yazarı…Muhafazakar kesimin
aykırı sesi. Bu da aslında şuradan gelir: İslamcıysa ya da başörtülüyse yazar olamaz, yazar olabiliyorsa mutlaka aykırıdır, marjinaldir. Ama dediğim gibi, bunları çok ciddiye alırsak tıkanırız..


O zaman ‘yazar’ olarak Nihal Bengisu’ya sorayım, benim gözlemlediğim bir şey var, 90 lı yıllarda İslamcı entelektüeller şiddetle karşı çıkardı modernliğe. AK parti iktidarıyla modern muhafazakar bir kimlik belirgin olmaya başladı. Modern-muhafazakar kalıbı size erdemli bir hali mi çağrıştırıyor, yoksa bu sadece bir durum mu?

Modernizm eleştirisi modernliğe karşıt bir tutum değildir aslında, özünde modern bir tavırdır. Nitekim ancak modern olabilen bir düşünce moderniteye eleştiri getirebilir; siz hiç geleneği bütün müktesebatı ile içselleştirmiş, onun kalıplarna uygun bir yaşam süren ve canhıraş modernizm eleştirisi yapan birini gördünüz mü? Bu minvalde nasıl ki kapitalizmi çok sert bir şekilde eleştiren solcuların bir kısmı sonradan reklamcı olmuştur, çünkü eleştirmek adına da olsa çok iyi anlamışlardır piyasa mekanizmasını, buna benzer şekilde, modernizm eleştirisi de yerini yapıya entegre olmayı getirdi İslamcı kesimde. Nitekim bugün eski İslamcıların modern yaşamında bir tökezleme, bir sürçme, bir adaptasyon zorluğundan filan bahsedilemez. Dışarıdan adaptasyon kusuru gibi görünen şeyler gayet istençli ve bilinçli şekilde direngen kalınmak istenen noktalardır ya da modernliği meşrebine uydurmak ile ilgilidir. Çünkü tersinden de olsa iyi çalışılmış oldu bu ders.

Peki ne oldu da eleştiriden entegrasyona geçildi?

28 Şubat’a kadar modernliğin gayri insani kurumlarına, yan tesirlerine ve hayatı yozlaştırmasına dönük bir tepki, onu değiştirme, dönüştürme ideali vardı, bu direnç kırılınca eleştiri süzgeci ortadan kalktı ve edinilmiş bilgi dolayıma girdi. Modernliği niteleyenin ‘Batı’ olduğu, sorunlu olanın halkın duyarlılıklarını hiçe sayan batı tipi modernleşme, batılılaşma olduğu fikri hakim oldu. Bir önceki sorunuza dönersek…Muhafazakarlık da zaten modernlikle çelişmek şöyle dursun, onun yan tesirlerini azaltma, şok edici yeniliklerine karşı bir hava yastığı vazifesi görmek için kurgulanmış bir düşüncedir . Bir çok toplumda ve hatta Batı’da modernliğin teknik anlamda yaygınlaşması, sindirilmesi bir düzene dönüştürülmesi için yardımcı bir işlev görmüştür. Dolayısıyla aslında muhafazakarlık yaygınlaşmıyor bugün; tam tersine burjuva modernleşmesinin muhafazakarlık sayesinde yaygınlaşması, teknik olarak toplumun diğer katmanlarına sirayet etmesi sözkonusu. Ancak bu dolaşımda muhafazakarlıkla karıştırılan bir şey var: geleneksellik. Gelenek daha bütüncül ve kuşatan bir şey, içinde dinin insan yaşamına uyarlanırken ortaya çıkardığı pratikler var, adetler, töreler ve alışkanlıklar var. Çok daha insani ve doğal bir şey gelenek. Türkiye’de muhafazakarlık, geleneklerini bırakmayan ama aynı zamanda modernleşmek isteyen insanın bu iki şeyi uzlaştırmak için vereceği ödünleri ayarlayan bir mekanizma olarak ortaya çıkıyor. Modernlik adına gelenekten verdiğin tavizi, bir geleneği diri tutmak için modernlikten verdiğin tavizi, tüm bu alış verişleri dengeleyen bir protokol. Kulağa hiç hoş gelmiyor değil mi? Ama daha iyi bir dünya idealinin kalmadığı, ‘daha iyi bir dünya’nın elde edilmesine götüren yöntem ve tekniklerin epey yıprandığı bir çağda, din adına da sosyalizm adına da devrim adına da çeşitli kötülüklerin yapılabildiğinin anlaşıldığı bir dünyada, hatta serbet piyasa adı altında özgürlüğün bile bir başkasının canını yakan bir şeye dönüştüğünün anlaşıldığı bir dünyada yani, içinde dine ve geleneğe ait nüveler taşıdığı için, muhafazakarlık zaman zaman nefes alma imkanı verebiliyor. Ama salt bir erdem olamaz elbette çünkü fırsat eşitsizliğini sözgelimi, kapitalist dayatmaları engellemiyor, aksine onlarla uzlaşarak etkilerini öteliyor. Ak Parti iktidarında zenginleşenler ya da zenginliği görünür olanlar mesela, zenginleşmenin kendisini sorun yapmıyor ama kapitalizmin kendi çıkarını herşeyden üstün gören insan modeline de prim vermiyor, kapitalizme verdiği ödünü geleneğin fakiri fukarayı gözetmeye, malını ihtiyaç sahiplerine tasadduk etme ilkesiyle dengeliyor. Dindarlık açısından bakarsak bir Ebu Zer, bir Ebu Bekir çıkmıyor buradan ama hiç değilse bir Donald Trump da çıkmıyor, malını mülkünü öyle zevk-ü sefa içinde yiyenler, Ferrarisinin yanında intihar eden Steven Good’lar da çıkmıyor.

Muhafazakarlığın dindarlıktan ya da gelenekten farkını örnekleyebilir miyiz?

Çok vülgarize edersek, bana şöyle geliyor: Gelenek adamın peygamber sünnetidir diye ve sırf sevdiği alıştığı için misvak kullanması ise, muhafazakarlık misvak aromalı diş macunu gibi. Geleneğin kendi aurası vardır bir bütünlüğü, o kendisini kendisine ait olmayan başka bir şeyle tartarak değerli kılmaya çalışmaz, ama muhafazakarlık gelenekten ve dinden belirli dozda bir aroma taşımakla beraber sürekli olarak modern olana göre konum belirler. 50 yıl öncesinin modern yaşam tarzı ile 50 yıl öncesinin muhafazakarlığı aynı değildir, çünkü modernlik sözgelimi sınırları aşmak, sözgelimi beden üzerindeki kayıtları kaldırmak konusunda elini yükselttikçe , muhafazakarlığın hizalandığı yer de değişir. İnsanların sadece makyaj yaptığı yıllarda muhafazakar kaşlarını bile almazdı; insanların baştan aşağı estetik ameliyat geçirdiği bir çağda muhafazakar artık makyaj yapar göz artı torbalarını aldırır, ufak tefek estetik operasyonlara girer. Çünkü koruması gereken bir şeyler olduğu gibi, yetişmesi gereken bir yer de vardır artık. Batılı toplumlarda da benzeri sözkonusu, dünün muhafazakarları kürtaja karşıydı, bugün sperm bankalarına karşılar, çünkü işler değişiyor. Peki bunlar Papa’nın umrunda mı? Değil, çünkü dinlerin ortak noktası, insanlığın alışkanlıkları yönelimleri karmaşaları ve uzlaşma çabaları nereye gidersen gitsin, insan için en iyiyi bilecek olanın insanı tasarlayan güç olduğu bilgisini yansıtmak. Modernizm ve muhafazakarlık bizi nereye götürürse götürsün, ne kadar çirkinleşirsek çirkinleşelim, orada bizi kurtaracak, artan tecrübelerimizle birlikte belki daha da iyi anlayacağımız bir ‘din’ olduğunu, oportünizmden ve uzlaşmacılıklardan azade bir inanç sistemi olduğunu biliyoruz ve bu muhteşem bir şey.

Sizce peki, sizin de ait olduğunuz bir grubun, dindar ya da muhafazakar genç kızların ve kadınların giderek daha modern, daha özgüven sahibi, markalara ilgi duyan ve iyi giyinmeye çalışma gibi tavırlarıyla daha dikkat çekici olmaya başlamaları, bir yozlaşma mı, dinden kopma mı?

Ben varım buradayım çağında değil, görünüyorum bak, buraya bak çağında yaşıyoruz. Düşünüyorum o halde varım değil, görünüyorum o halde varım durumunu idrak ediyoruz. Bazen tüm bunlar Berkeley ‘varolmak algılanmaktır’ dediği için mi çıktı diyorum. Varlığını algınabilmene borçluysan, birilerinin seni algılamasını sağlamak zorundasın çünkü.
Felsefi olarak kimse insanları dikkat çekiyorlar diye itham edemez, çünkü zamanın ruhu bu, bir roman yazan da, iyi bir fikir üreten de trendy bir marka kullanan da aslında hep aynı şeyi istiyor: Algılanmak. Biri daha özgün ve insanların samimi teşekkürüne mazhar olarak algılanmak istiyor, diğeri bir anlığına birilerinin dikkatini çekebilmiş olmaya, biraz pohpohlanmaya bile razı. Tabii ikisi arasındaki fark muazzam. Hayat için iyi bir şey çıkıyorsa, yine bu farktan çıkıyor zaten.

Soruna gelirsek, işte herkes algılanmak istiyor, hatta kendi istediği şekilde algılanmak istiyor. Görüntüsüyle bir mesaj verme derdi var. Bundan tesettürlüsü de tesettürsüzü de etkileniyor ister istemez. Nasıl ki eskiden parka bir solcu için taşınması şeref veren bir işaret gibiydi, örtülü kadınlar için bir zamanlar pardesü de öyle bir şeydi. Sonra ‘yahu nedir bu böyle üniforma gibi, İsrail ordusunun kadın askerleri gibi, örtüyse örtü tamam ama neden kadının kişiliği ve zevkleri bu örtüye yansıtılmasın ki?’ denildi. Demokrasiden çoğulculuktan çeşitlilikten bahsedilen dönemdi ve bu herkesin aklına yattı. Şimdi işi beyaz kürk üzerine mücevherle tutturulmuş başörtü takmaya kadar vardıran var. Kişilik ve zevkler yansımadı, sınıfsal durum yansımaya başladı örtüye. Bundan hoşlandığımı söyleyemem. Tesettür bir lüks tüketim enstrümanı haline gelmemeli. Ama çok şirin, hem sade hem ölçülü hem de stil sahibi kızlara rastlıyorum yeni tesettürlüler arasında ki bu da hoşuma gidiyor. Ama dediğim gibi, çeşitliliğin dozu kaçıyor bazen. Açık ayakkabıdan kırmızı ojeli ayak parmakları görünen bir başörtülü gördüğüm zaman, ben de irkiliyorum. Çok doğal olarak herhalde bir aile baskısı var işin içinde diyorum, ama sonra, hatun kişinin böyle algılanmak istediği ihtimali geliyor aklıma. Çünkü her şeyi aynı anda isteyen eklektik bir insan sözkonusu artık. Muhafazakarlar da bu eğilimden bu savrulmalardan azade değil. Her yemeğe kaşık sallayayım ama zayıf kalabileyim, hem kariyerimde durmaksızın yükseleyim hem de çocuğuma çok iyi bir anne olabileyim, hem kadere iman edeyim hem tüm ipler elimde olsun, hem çok iyi bir koca olayım hem sevgililerim olsun, hem herkes beni mütevazi bilsin hem cipim olsun denilebiliyorsa, bu saydıklarım mümkün olabiliyorsa, bu mantığın çoğaltımı sayesinde birilerinin aklına da hem çok süslü ve frapan olayım hem de başımı örteyim gelebilir. Diğerlerinden daha çok göze çarptığı kesin ama çok önemli bir fark yok diğer durumlarla bunun arasında.

Bu muhafazakarlık modernlik gelenek dindarlık döngüsünde kadın hep netameli bir yerde duruyor, siz de aman bu konu yeterince çetrefelli deyip kendinizi tutmuyorsunuz. 'Maktulun bir Femme Fatale olarak portresi ' başlıklı yazınıza sert eleştiriler geldi. Hem de kendi gazetenizden. Ne düşündünüz okuyunca, ilk tepkiniz ne oldu?

‘Too good to be true’ diye bir İngiliz deyimi var, herhalde işler gerçek olmak için fazla iyi gidiyordu, gerçek olamayacak kadar iyiydi . İlk 23 günden bahsediyorum. Bana bu tepkileri veren, köşelerinden ‘seninle tartışılmaz ‘ deyip gayet kaba bir biçimde hadi oradan çeken insanlarla arkadaş olduğumu bile sanmıştım. Aslına bakarsan ilk başta gayet anlayışla karşılamaya çalıştım durumu. Keyfimi bozmak istemiyordum çünkü. Doğan beyi aradım gülerek, bu ne ? dedim, ‘demokrasi’ dedi. ‘Haaa iyi, herkes için yeterli miktarda demokrasiniz vardır umarım’ deyince o da gayet sakin ‘tabii ki Nihal hanım siz de cevap yazın ’ dedi. Herkesin fikrini ifade edebilmesi güzel bir şeydir sonuçta ama pazartesi günkü nüshayı görenin Çarşamba günü benim verdiğim cevabı okuyacağının bir garantisi yok, nitekim hala o günkü nüshanın gazıyla orada burada gayet manasız şekilde bana çemkirenler var. Dolayısıyla bunun telafisi yok. Üstelik ben bu gazetenin yazarıyım senin de dediğin gibi. Kendi yazarına aynı gün içinde üç köşe yazısı bir polemik sayfası ile yüklenen başka bir gazete hatırlayamayınca, keyfim kaçtı diyebilirim. Dahası telefonlarım hiç susmadı ve kendileri de ‘merkez medyada’ çalışan arkadaşlarım durumun hiç hoş görünmediğini söylediler. Yaa işte gazeteni bırakır oralara gidersen bunlar olur diyenlere, ‘yok aslında kötü bi niyet …arkadaşlar..hani demokrasi.. estek kelestek’ diye gazetemi savunmak durumunda kaldım ki, görünen bunun bana düşmediğiydi artık. Benim yazımı değil, o günkü gazeteyi gören maktul çevrelerinin ‘sen kızımıza o…pu demişsin, Allah da senin cezanı versin’ telefonları ise artık can acıtıydı. Son kertede iyimserliğin lüzumu yok, bunları hak ettiğimi düşünmüyorum.

Kırgın mısınız?

Kırgınım ve kızgınım. Yazımın üzerinden ‘her cazibeli kadın öldürülmeli mi?’ başlığını da çok sorumsuzca buldum. Hesapta ben ‘cinayetleri meşrulaştırmak’ ile suçlanıyorum, ama böyle bir başlık atılarak bana malediliyor ve bu sorunun adamın birininaklına yatmasından hiç çekinilmiyor. Hiç çekinilmediği halde, müthiş sorumlu yazar tavrıyla üst perdeden yazı yazan arkadaşa sesleniyorum, mevzuu buysa, cinayetleri meşrulaştırmamak ise bu başlık açıktan teşvik edici değil midir diye, acımasızlıktan bahsediyor çünkü, hakkaniyet duygusu taşıyor belli ki, o da yanıt olarak demagoji yapmayı ve hatta hakaret etmeyi seçiyor. ‘ben senin yazın hafızalardan kazınmalı dedim, hafızalara kazımak demedim filan diyor.. İyi de arkadaşım, sen bu yazıyı kazıyarak ya da kazınarak , bir kara leke olarak lanse ettin mi etmedin mi?

Şimdi iki harfin ardına sığınıp bir gazetenin kendi yazarını ‘her cazibeli kadın öldürülebilir’ demiş gibi sunmasını hangi etik anlayışa sığdırıyorsun? Ama hayır, ‘Demek ki neymiş seninle tartışılmazmış’ gibi cevaplar alıyorum. İyi o zaman ‘kadın açık saçıksa bu katili ilgilendirmez’ gibi evlere şenlikoğlu ,
akıllara ziyan görüşler verenlerle tartışın. Size bu ‘grotesk konsensus’da mutluluklar dilerim.

Sözlerinizden size yönelik bir kasıt olduğunu düşündüğünüzü anlıyorum. Sadece fikir ayrılığı olamaz mı? Çünkü her gazetede farklı düşünenler,
birbirleriyle çok sert tartışmalara girebiliyor. Normal değil mi zaman zaman tartışma çıkması?

Gazetenin ilk ayı dolmadan pek normal değil. Bunun bu ekibe dışarıdan, başka bir mecradan katılan birine karşı yapılması normal değil. Üstelik, ben gazetedeki yöneticilerime ‘siz gazetenin hedef kitlesini benden çok daha iyi tanıyorsunuz, yapı oturana kadar, bu anlamda beni yönlendirin, okurun tepki göstereceği, ya da yanlış anlamalara mahal verebilecek bir durum olursa beni uyarın’ demişim. Müdaheleye hayır ama yapıcı yönlendirmeye evet demişim. Yöneticilerim de bu duruma ‘elbette, siz rahat olun, sorun
yaratabilecek bir şey görürsek yönlendirme yaparız ’ diye cevap vermişler.

Durum bu iken, yazıyı teşrih etmem istenseydi, memnun olurdum . Yazıişlerindeki kadınların ‘kendisiyle yan yana bile gelmeyiz’ filan demiş olmalarını medyatavadan öğrenmem ise tüy dikti diyebilirim. Siz medyada çalışan ve bu denli onuruna düşkün kadın çalışanlar olarak merkez medya ürünlerinin hemen hepsindeki soruna, kadın bedeninin sayfa sayfa teşhir edilip metalaştırılmasına hiç ses etmeyeceksiniz, her köşede seksist ve ayrımcı bir erkek bakışaçısıyla karşılaşacak ve onunla uzlaşmayı tercih edeceksiniz, sonra benimle yan yana gelmeyeceksiniz öyle mi? Kimse kadınlık gururunu ve onurunu benim üzerimden temize çekmeye kalkışmasın, bu gülünç bir çaba olur, kimse de bunu yutmaz.

Nilay Örnek ekteki yazısında keşke cevap yazısını yazmadan önce o yazısına tepki gösteren insanları bir arasaydı, neden öyle dediniz ki diye sorsaydı diyor… Buna ne dersiniz?

Aynı şeyi benim beklemem gerekmez mi? Ben Nilay hanımın ve aynı tepkileri veren ekürinin görüşlerini yığma halde pazartesi günü gazeteyi açınca mı görmeliydim? Polemik sayfasına ‘böyle bir görüşün benim bulunduğum bünyede yer alması beni sinirlendiriyor’ gibi sözler sarfetmek yerine, Pippa Bacca’nın ölümünü karikatürize edenlerle beni bir tutmadan önce bana bir sorsaydı Nilay, Nihal hanım siz ne demeye getirdiniz diye? Sonuçta ben, kadınların bu coğrafyada her nedenle dayak yediğini ve şiddete uğradığını reddeden biri değilim, bununla ilgili defaatle yazmış biriyim ve bazı muhafazakarların gözünde tescilli erkek düşmanı haline gelmiş durumdayım, gelin görün ki kadınların şiddet görmesine duyarsız biriymişim gibi muamele görüyorum. Evet kadın her nedenle öldürülebiliyor, benim dediğim, kadının ‘sırf’ bu nedenle de öldürülebildiği. Sırf güzel olduğu için, sırf çekici olduğu için bile öldürülebildiği. Benim dediğim kadında erkeğin zaman zaman baş edemediği bir gücün bulunduğu, erkeğin bu gücü inhibe etmek için o gücün kaynağını yok etmeye dönük bir pozisyon alabildiği. O pozisyonun öldürmeye kadar gidebildiği. Bunları söylemişim. Ve bu bilimsel yanı da olan bir realitedir artık, kopan yaygaraya bak. Neyse artık, olmuş bir kere deyip geçeceğiz.

Peki kendi yazınızda hiç hata aradınız mı? Güzelliği tarif ediş biçiminiz insanları kızdırmaya ve yanlış anlaşılmaya müsait olabilir mi?

Bakın anlamadığım şu . Haşmet Babaoğlu Vatan gazetesinde defaatle “Güzelliğin soğuk geometrisi erkeklerin asabını bozar.
O geometriyi bozmak, kırmak, dağıtmak ister erkek. Ve ancak parçalardan birine fetişist gibi bağlanır. Güzellik yarışmalarında derece alacak kadar
güzel kadınların sevgililerince dövülmesi, öldürülmesi bu bakımdan tuhaf karşılanmamalı…’ diye yazdı. Kendisine sordum ve doğruladı. Bu cümleler benim yazdığım şeyle mantalite olarak neredeyse aynı. Haşmet bey bunları Gazete Habertürk’te yazsaydı, yazı işlerini ayağa kaldıran
hemcinslerim bu şekil bir tutum sergileyecekler miydi? Cevabı size ben vereyim: Elbette hayır . O zaman tehlikeli bir yere geliyoruz. Demek ki bazı
arkadaşlarımız benim yazdıklarımı benim muhafazakar tarafım üzerinden süzerek alımlıyor ‘ başkası derse güzel, ama bu kadın diyorsa kötüdür’ bir bakışaçısı var. Bu bakışaçısıyla yüzleşilmediği sürece buradan diyalog türemez.

Tabii henüz acıların taze olduğu bir zaman diliminde eline ameliyat eldivenleri geçirip soğuk bir ifade takınmış olmam belki asıl sorun. Fakat gerçek şu ki, görünürde pencereden düştüğü için ölmüş görünen bir kadın gerçekten bu yüzden mi öldü, düşmeden önce kocası ya da sevgilisi tarafından öldürülmüş müydü, bunu anlayabilecek tekniğe vakıf olacak kadar polisiye yorgunuyum. ‘Aman şimdi ben başörtülüyüm, yanlış anlaşılır, en iyisi yazının bir yerinde tesettürlülere ya da dindarlara çakayım da, durum eşitlensin’ filan gibi akla ziyan denklemler kurmak da aklıma gelmedi doğrusu.

İlk örnek olduğundan olsa gerek Ahmet Hakan’la kıyaslanıyorsunuz. Hoşunuza gidiyor mu bu? Ahmet Hakan, yeni mahallesinde de kısa sürede en sevilen, en çok okunan yazarlardan biri oldu. Sizin için de ikinci Ahmet Hakan olacak diyorlar. Malum Ahmet Hakan eski mahallesini de en sert eleştirebilen isimlerden biridir. Bu konuda siz ne düşünüyorsunuz?

Ahmet Hakan , söylediğiniz gibi bir yönüyle başarı ölçüsü. Kıvrak bir zekası var, iyi bir kalemi ve kısa sürede Hürriyet’in en çok okunan yazarı
oldu. Bu açıdan yapılan kıyaslamalar beni elbette sevindirir. Ama bir yönüyle de bir değişim öyküsüdür Ahmet Hakan. Ama Hürriyet’e geçeceği
için değişmiş değildir. Hürriyet bunu rahatlıkla deklare ettiği bir yer oldu sadece.. ‘Eski mahallem’ dedi, ‘eski İslamcı dostlarım’ dedi, ‘ben eskiden…’
diye başlayan cümleler kurdu ve bu yüzden çok şiddetli tepkiler aldı. İslamcı bagaja sahip olduğu halde merkez medyada yer alabilme bağlamında bir
‘ilk’ti ve ilk olmanın zorluklarının altından kendi tarzını ortaya koyarak kalkmayı başarmıştır. Ama ortada kıyaslamayı gerektiren bir hal göremiyorum.
İkimiz arasındaki ortak noktalar, muhafazakar camia kökenli olmamızdan ve şimdi merkez medya denilen mecrada olmamızdan öteye gitmiyor. Farklı
hikayelere sahibiz. Şöyle ki, mütedeyyin kesim çok geniş ve aslında sanıldığından daha heterojen. Onun eski mahallem dediği ve sıtkının sıyrılmasına neden olan geçmiş tecrübeleri ile benimkiler örtüşmüyor. Ben onun eski mahallem dediği yer ve kişilerle yaşadığı türde ve şiddette olumsuzluklar yaşamadım sanırım. Belki farklı dindar tipleriyle karşılaştığımız için, belki ben kadın olduğum için ve insanlar kirli bohçalarını kadınların
yanında açmadığı için. Benim basından tanıdığım bir çok simayı Ahmet Hakan ‘içerden’, yıllar öncesinden tanıyor, maskelerini çıkarttıkları anlarda
nasıl kimseler olduklarını biliyor belki. Dolayısıyla eski mahallesine çok dolaysız ve sert eleştiri yapmasının arkasında belki böyle bir birikimin
etkisi vardır bilemiyorum. Benim böyle bir bagajım yok.

Dolayısıyla Ahmet Hakan fenomeninin benim açımdan bir iyi bir kötü yanı var. Ahmet Hakan’ın merkez medyadaki bariyeri öyle ya da böyle kırması,
bir tabuyu yıkması ile Habertürk’ün cesur bir adım atıp, halihazırda başörtülü olan bir yazarı alması arasında kuşkusuz bir bağlantı var.
Kötü tarafı da şu ki, muhafazakarlıkla ilgili oldukça ağır lafları Zaman’da sarfettiğimde kimse bir şey demiyordu; bugün ise bırakın muhafazakarlık
eleştirisini, bir küçük AK Parti eleştirisinde bile hemen Ahmet Hakan’laşıyorsunuz, değiştiniz diyen maillere maruz kalıyorum. Dolayısıyla kendisini hem tebrik etmek hem de bir güzel dövmek gibi isteklerim var. Latife bir yana, sayemde Ahmet Hakan’ın değeri ve kıymeti artacak gibi görünüyor.
Magazin ekinden Rahşan hanım, Kılıçdaroğlu ile ilgili izlenim yazıma ne yapıp edip türban meselesini soktuğumu çünkü türban kompleksim olduğunu
yazmış ve Ahmet Hakan kadar rahat olamadığımdan dem vurmuş mesela.

Oysa Ahmet Hakan’ın da bu ülkedeki yasaklarla ilgili bir problemi var ve takip ettiğim kadarıyla bu hiç değişmedi. Ve yazımın sadece iki yerinde başörtüsüyle ilgili gözlemlere yer veriliyordu. Ama bu bile fazla gelmiş Rahşan’a ve Kılıçdaroğlu’nun kişiliğiyle ilgili söylediğim olumlu şeyleri de görmezden gelmiş. Bu ‘madem bi açılım yaptın tam yap da görelim’, durumu insanı kendi muhafazakar, İslamcı yanına doğru kışkırtır, benim yerimde Ahmet Hakan olsaydı ne yapardı bilmiyorum, ama son günlerde olanlar, bu dokundurmalar filan, insana eksik kalsın Woody Allen da izlemeyiz, Creme Brule de yemeyiz dedirtip Karacoğlan- Mevdudi hattına bağlatabilir yani . Kimin aklına gelir? Düşünsene, gayet light bir dindar olarak geliyor ve burada bir Rabiatül Adeviyye’ye dönüşüyormuşum. Süper . Anlat anlatabilirsen artık millete bu etki – tepki – ters tepti hikayesini..

Transferiniz dolayısıyla eski mahalle, yeni mahalle gibi kavramlar yeniden hatırlandı. Bu 'farklı mahalle' tanımını da pek sevmiyorum aslında çünkü yarattığı algı şöyle; Etiler ve Fatih gibi. Hani aşırı farklı, biri çok kötü diğeri çok iyi, biri herkesin oturmak isteyeceği diğeri şartlar nedeniyle oturmak zorunda kalınılacak da şartlar düzelirse hemen taşınılacak gibi.. Siz mahalle değiştirdiğinizi düşünüyor musunuz, ya da bir mahalle olsanız hangi mahalle olurdunuz?

Mahalle metaforu bazı kontrastları ifade etmek açısından kullanışlı ve nitekim hepimiz kullanıyoruz, ama haklısın, mahalle isimleri üzerinden metafor üretmek çok da sağlıklı bir şey değil. Nasıl ki İstanbul Etiler ve Fatih’ten oluşmuyor , hayat da böyle vagonlara mahallelere ayrılmış bir şekilde gitmiyor. İnsanın evinin Fatihte işyerinin Etiler’de olması nasıl mümkünse, bir insanın bir mahallenin bagajını tümüyle iktisap etmeden iki hatta üç mahalle arasında mekik dokuması da mümkün. Hatta hayat böyle. Üstelik bunun Bahçelievler’i var, Merter’i var, İstinye’si, Kuzguncuk’u var. Şu saydığım semtleri Fatih mi temsil eder Etiler mi? İkisi de etmez. O zaman yok mu sayacaksınız? Oysa onlar makul çoğunluk ve mahalle dendiği zaman ne tuhaftır ki ortaya konulan metaforlar onları es geçiyor. Bu Fatih-Etiler, Üsküdar-Nişantaşı kontrastları,
karşıtlıkları Türkiye’nin umrunda değil nitekim, fakat medyadaki bakışaçısı, Türkiyeyi bu iki mahalle etrafında saf tutmaya çağırıyor sanki,
bazen de özellikle bir cedel yaratılması için kullanılıyor bu iki mahalle indirgemeciliği. . ‘Hayat tarzı’ etrafında. Bu bağlamda soruya dönersek,
ben mahalle değiştirmek istediğim için, hayat tarzımı değiştirdiğim için Habertürk’e geçmedim. Ya da hayat tarzımı değiştirmiş idim de kendime uygun bir zemin/işyeri arıyordum, burayı buldum diye bir durum yok. Ben hep alacalı ve kırçıllı bir kişi oldum ve gazetemiz çoksesli bir yapı olmak
istediği ve farklı siyasi kültürel görüşleri, eğilimleri yansıtabilen bir gazete olmayı temenni ettiği için benimle anlaştı diye düşünüyorum. Bu durumda benim kalkıp da ‘ben değiştim’ diye ortaya çıkmam benim eski okurlarımdan çok yeni gazetemi zor durumda bırakır gibi geliyor. Asıl endişe verici olan benim saçı başı dağıtıp elimde bir kadeh martini ile Altaylı’nın odasına dalmam ve ‘Fatih bey , ben değiştim de, alemlere nereden akılıyordu? ’ demem olur emin ol. Böyle bir şey olacağından değil , ama olsa asıl fecaat o olurdu gazete açısından. Bu, İslami görüşü temsil etmek için buradayım anlamına da gelmiyor. Beni aşar o. Zul addedeceğimden değil, sahiden aşacağı için. Mutlak surette doğru, iyi ve dinen güzel olan tavrı her koşulda
geliştiremeyeceğim için. Normal şartlarda benden müftü ya da molla tavrı çıkmaz, ama kendi varoluşunu değilleyen bir tavır da çıkmaz. Ne Etiler ne Fatih, ben Taksim-Tünel-Beyazıt senteziyim herhalde. Semtler üzerinden bir tanımlama yapacaksak.

gulinyildirimkaya@haberturk.com

Domuz Gribi Sakin 1-5 Mayıs arasinda evinizden cikmayin

Meksika Devlet Başkanı Felipe Calderon, Meksika halkını domuz gribi salgınının etkilerini azaltmak için 1-5 mayıs arasında evlerinde oturmaya çağırdı.

Calderon, salgının başlamasından bu yana televizyondan canlı yayınlanan ilk konuşmasında, "grip virüsünün bulaşmasını engellemek açısından evinizden daha güvenli bir yer yoktur" dedi.

Meksika, 1-5 tarihleri arasında ekonomiyi kısmen durduracak ve bazı bakanlıklar ile devlet daireleri dahil, zorunlu olmayan iş ve hizmetleri askıya alacak.

DOMUZ ETLERİNE KONTROL

Japonya, Meksika'dan dünyaya yayılan domuz gribinin kendi topraklarına girmesini engellemek amacıyla ithal edilen domuzları tek tek kontrol etme kararı aldı.

Japonya Tarım Bakanı Shigeru Ishiba düzenlediği basın toplantısında, teftişleri eksiksiz yapacaklarını belirterek, bugünden itibaren canlı ithal edilen domuzların tek tek kontrol edileceğini bildirdi.

Japonya'da şimdiye kadar hiçbir vaka rapor edilmedi. Buna rağmen yetkililerin, hastalığın duyulmasından itibaren sağlık kontrollerini sıkılaştırdığı belirtiliyor.

DOMUZ GRİBİ: 8 ÖLÜ

Meksika Sağlık Bakanı Jose Angel Cordova, ülkede domuz gribinden öldüğü kesinleşenlerin sayısının 8 olduğunu açıkladı.

Bakan Cordova, televizyondan yayımlanan açıklamasında, bir kişinin daha domuz gribinden öldüğünün doğrulandığını ve Meksika'da bu hastalıktan hayatını kaybedenlerin sayısının 8'e çıktığını söyledi.

Meksika'da domuz gribinden öldüğü sanılan kişilerin sayısının 159'dan 84'e indiğini kaydeden Bakan Cordova, yapılan incelemelerde, domuz gribinden öldüğü sanılan 70'den fazla kişinin bu hastalık nedeniyle ölmediğinin belirlendiğini belirtti.

Hastalığa yakalandığı kesinleşen kişilerin sayısının ise arttığını söyleyen Cordova, daha önce 49 olan domuz gribine yakalandığı kesinleşen hasta sayısının 99'a çıktığını açıkladı. Cordova, "bu hastalardan 91'inin durumunun iyi olduğunu" ifade etti.

-İSVİÇRE VE PERU'DA VAKALAR-

İsviçre ve Peru'da da kesinleşmiş domuz gribi vakaları görüldü.

İsviçre'nin kuzeyindeki Argovie kantonundaki Baden hastanesinin açıklamasında, Meksika'dan gelen bir hastanın yapılan ilk testinin negatif çıkmasına rağmen bu hastaya tekrar test yapıldığı ve ikinci testin pozitif çıktığı belirtildi.

Açıklamaya göre, bu hastanın domuz gribi olduğunu kesinleşmesinden sonra hastayla temasa geçen herkes bilgilendirildi ve bu kişilerin yeni bir talimata kadar evlerinden çıkmamaları istendi.

Peru'da da ilk domuz gribi vakasının görüldüğü ve hastaneye kaldırılan Arjantinli bir kadının domuz gribi olduğu açıklandı.

Peru Sağlık Bakanı Oscar Ugarte, yakın zaman önce Meksika'da bulunan kadının, önceki gün Panama'dan uçakla Arjantin'e giderken rahatsızlandığını ve uçağın Peru'nun başkenti Lima'ya indirildiğini söyledi. Bakan, Arjantinli kadına tıbbi müdahalede bulunulduğunu ve kadının durumunun iyiye gittiğini ifade etti.

Meksika'dan Peru'ya yapılan uçuşların durdurulduğunu kaydeden Ugarte, Peru'da 9 şüpheli vakanın da incelendiğini belirtti.

-EKVADOR'DA OLAĞANÜSTÜ DURUM İLAN EDİLDİ-

Ekvador'da, domuz gribi virüsünün ülkeye girmesini engellemek için olağanüstü durum ilan edildi.

Ekvador Devlet Başkanı Rafael Correa'nın kararına göre, "virüsün çok çabuk bulaşabilmesi ve insan sağlığı için muhtemel yıkıcı sonuçları nedeniyle" tüm ülkede 2 ay süreyle olağanüstü durum uygulanacak.

2 şüpheli vakaya rastlanan Ekvador'da geçen hafta sonunda denetimler sıkılaştırılmıştı. Quito yönetimi, ABD ve Meksika'dan domuz ve domuz ürünleri ithalatını durdurma kararı almıştı.

-KOLOMBİYA, BREZİLYA, ABD-

Kolombiya'da 59 kişide, domuz gribindekine benzer belirtiler görüldüğü ve bu kişilerin gözlem altına alındığı bildirildi.

Kolombiyalı yetkililer, bu kişilerden 10'unun durumunun çok yakından izlendiğini ve ateşlerinin 38 dereceden fazla olduğunu söylediler.

Brezilya Sağlık Bakanı Jose Gomes Temporao, ülkede 2 şüpheli domuz gribi vakası görüldüğünü açıkladı.

Temporao, yaptığı açıklamada, şu anda virüsün Brezilya'ya ulaştığının kesin olmadığını belirterek, "Şu ana kadar bize 36 vaka bildirildi. Bunlardan ikisinin domuz gribi olduğundan şüpheleniliyor" diye konuştu.

ABD Eğitim Bakanlığı, virüsün yayılması endişesiyle ülkedeki 100 kadar okulun kapatıldığını açıkladı.

Açıklamada, bu okullardan bazılarının hasta çocuklarda virüse rastlanmadığının doğrulanmasının ardından yeniden açılabileceği belirtildi.

Açıklamaya göre kapatılan okullar, California, New York ve Teksas eyaletlerinde bulunuyor.

"SALGININ ADI DEĞİŞSİN"

Kanadalı domuz yetiştiricileri, domuz gribi salgınının isminin değiştirilmesini istedi.

Kanadalı domuz üreticilerinin ülkedeki en üst kuruluşu olan Kanada Domuzculuk Konseyi Halka İlişkiler Müdürü Gary Stordy, yaptığı açıklamada, Federal Hükümete yazılı müracatta bulunduklarını belirterek, "salgının isminin Kuzey Amerika Gribi olarak değiştirilmesini istedik" dedi.

"Virüsün domuzla bir ilgisinin bulunmadığı ve insandan insana geçtiği kesin olduğu halde, domuz gribi denilmesi, sektörümüzü olumsuz etkiliyor" diye konuşan Gary Stordy, "domuz eti yiyen hiç kimse bu virüse yakalanmaz. Sektörümüze karşı sanki gizli bir savaş yürütülüyor" diye konuştu.

AB: ÖLÜMLER KAÇINILMAZ

AB Komisyonu uzmanlarına göre, tüm dünyayı etkisi altına almaya başlayan domuz gribi salgını yüzünden, salgınla mücadele konusunda çok hazırlıklı olunmasına karşın Avrupa'da da ölümlerin meydana gelmesi kaçınılmaz.

AB Komisyonunun Sağlık ve Tüketici Siyaseti Genel Müdürü Robert Madelin, basına yaptığı açıklamada, "İnsanların öleceği şüphe götürmez bir gerçek, ama sorun kaç kişinin öleceği. Yüzlerce mi, binlerce mi, yoksa on binlerce mi" ifadesini kullandı.

Madelin, "Salgının boyutlarını bilmiyoruz. Ancak Avrupa salgına her zamankinden daha hazırlıklı" dedi.

Komisyonun, AB sağlık bakanları toplantısında Meksika veya ABD'ye seyahat yasağı getirilmesi konusunu gündeme getirmeyi düşünmediğini belirten Madelin, bunun yerine bu ülkelere seyahat edenlerin uyarılmasının daha ihtiyatlı bir davranış olacağını kaydetti.

Madelin, Avrupa'da domuz gribine karşı aşının 100 gün içinde hazır hale getirilebileceğini sözlerine ekledi.

Haberturk Traji

TEŞEKKÜRLER TÜRKİYE!

GAZETE HABERTÜRK geçen hafta tirajını artıran tek gazete oldu, Hürriyet ve Sabah'ın hemen arkasındaki üçüncü büyük gazete konumunu kesinleştirdi. 21.04.2009 16:00

Yayın hayatına başladığı günden beri yoğun bir ilgi ve beğeniyle takip edilen Gazete Habertürk, tirajını istikrarlı biçimde artırmaya devam ediyor. Medyada bir devrim gerçekleştirerek, piyasaya çıkar çıkmaz Türkiye'nin en çok satılan gazeteleri arasına giren Habertürk, Hürriyet ve Sabah'ın hemen arkasındaki üçüncü büyük gazete konumunu kesinleştirdi. Gazete Habertürk geçtiğimiz hafta tirajını 15.105 artırarak 300.031'e ulaştı. Gazetelerin 13-19 Nisan ve 6-12 Nisan haftalarındaki satış ortalamaları şöyle: 13-19 NİSAN 6-12 NİSAN HÜRRİYET: 496.265 491.534 SABAH: 403.143 412.156 HABERTÜRK: 300.031 284.926 VATAN: 211.157 210.229 MİLLİYET: 207.384 209.371 AKŞAM: 149.394 153.967

Elif Şafak Habertürk'te

FLAŞ.. FLAŞ..

ELİF ŞAFAK 1 MAYIS'TAN İTİBAREN GAZETE HABERTÜRK'TE.. -

Gazete Habertürk kadrosunu zenginleştirmeye devam ediyor! Türkiye'nin en ünlü roman yazarlarından Elif Şafak da Gazete Habertürk'te! Son romanı "Aşk" ile satış rekorları kıran Elif Şafak az önce Gazete Habertürk Genel Yayın Yönetmeni Fatih Altaylı ile el sıkıştı. Gazete Habertürk kadrosuna katılan Şafak, 1 Mayıs'tan itibaren okurlarla buluşacak.

haber türk

Genel Yayın Yönetmeni
Gülin YILDIRIMKAYA
gulinyildirimkaya@haberturk.com

Spor Müdürü Can Birsay canbirsay@haberturk.com

Ekonomi Müdürü Orhan Pala orhanpala@haberturk.com

H2 Sorumlu Editörü Beyza Karayel beyzakarayel@haberturk.com

Spor Sorumlu Editörü Gökhan Karataş gokhankaratas@haberturk.com

Editörler
Begüm Çelikkol
Burak Taşçı
Enis Berki
Hakan Hastaoğlu
Handan Çolak
Mesut Toptan
Selin Paratutmaz
Yasemin Ateş

Yorum Editörleri
Ezgi Kurt
ezgikurt@haberturk.com

Blog Editörü
Giray Topçular
giraytopcular@haberturk.com

Reklam Departmanı
haberturkreklam@haberturk.com
Telefon : 0 212313 69 89

Editör :	editor@haberturk.com
Kurumsal İletişim :	iletisim@haberturk.com
Teknik :	teknik@haberturk.com

Adres Ciner Medya Yatırımları San. ve Tic. A.Ş. Abdülhakhamit Cad. No:25 Beyoğlu-Taksim Telefon 0212 313 60 00 pbx

Gülin Yıldırımkaya Kimdir

HABERTURK'UN genel yayın yönetmeni.

Gülin Yıldırımkaya Medya röportajları

Nihal Bengisu Karaca: "İki mahalleden de değilim"

Gülin Yıldırımkaya: Öncelikle hoşgeldiniz Habertürk'e. Ne değişti hayatınızda 3 haftadır? Mutlu musunuz?

Nihal Bengisu Karaca: Mutluluk göz teması kurduğun anda kaçıveren kedilere benzer, o yüzden hiç o tarafa bakmamaya çalışırım. Biraz da, ancak elden gittiği zaman anlaşılan bir değerdir. Kendimi tartıyorum, üç ay önce ne hissediyorsam, hala onu hissediyorum, demek ki mutluyum

Habertürk'e geliş öykünüzü anlatır mısınız? Ne hissettiniz teklif aldığınızda?

Teklif anı güzeldi. Bir Yeşilçam filmi parodisi gibiydi, muzipti. Ayrıca Kenan bey’in merkez medya havalisinde çok az rastlanılan bir duyguyu
verebilmesi, güven verici olması oldukça önemliydi. Fatih Altaylı’yı çok sert, kavgacı ve özellikle dindar insanlarla uzlaşmazlık içinde olmayı
kendisine şiar edinmiş biri olarak görüyordum. Biraz araştırınca kafasına yatmayan hemen her şeye ve herkese karşı tavır alan ve yanlışı olduğu
zaman da tashih etmekten çekinmeyen bir portre olduğunu hissettim. Tanıştığımızda beklediğimden çok daha medeni bir diyalog oluştu.
İnsanların birlikte çalışabilmesi için birbirlerinin tüm geçmişlerini ve fikirlerini yüzde yüz onaylamaları gerekmiyor zaten. Son günlere kadar herşey iyiydi diyebilirim

Zaman'da yazdığınız veda yazısı, Zaman'ın internet sitesinde bütün gün
manşette tutuldu. Duygusal ve zor bir veda olduğunu tahmin ediyorum. Nasıl tepkiler aldınız arkadaşlarınızdan, Ekrem Bey'den?

Okuruma veda etmiş saymıyorum aslında kendimi. İyi ve sadık okur sizi nerede olsa bulur. Öte yandan iş arkadaşlarıma, alıştığım ortama veda etmek elbette oldukça güç bir şeydi. Ekrem beyin beni yargılamasından da ürküyordum işin doğrusu. Çünkü yargısız infaz yaptığını sandığınız pek çok kere, görürsünüz ki isabet ettirmiş. Herşey zamanla anlaşılır yani, gazetenin
sloganında olduğu gibi. O yüzden beni anlaması benim için önemliydi.
Anladı mı bilmiyorum, ama en azından ikna olmuş gibiydi.

Zaman'daki okurlarınız sizi Gazete Habertürk'te de takip ediyordur söylediğiniz gibi, yanısıra yeni bir kitleye de hitap ediyorsunuz artık. Ne gibi tepkiler alıyorsunuz eski ve yeni okurlarınızdan? Mesela eski okurlarınız değiştiğinizi düşünüyor mu, yeni okurlarınız sizi nasıl buldu?

Bu değiştin değişmedin hikayesi aslında çok gülünç. Bireye saygı duymayan ve insanın kendisine özgü bir varoluşunun olmadığı ön kabulu vardır bu
‘değiştin-değişmedin’ alarmında. İnsanın içinde bulunduğu cemaat, klan ya da camia ya da cemiyet ile bir anlam ifade ettiği yargısı vardır.
Birincisi boyacı küpüne girmek gibi bir şey değil iş değiştirmek. İkincisi değişmek için bir sebebim olmalı? Niye değişeyim ki? Ben zaten
bireyselliğine düşkün biriydim yine öyle. Standartlarım zaten iyiydi. Böyle kalkıp Nihal Bengisu’yu habertürke geçtikten sonra
asortik mekanlara filan gidiyor diyemezler çünkü muhtemelen o yerler on yıldır gittiğim yerlerdir. Hem yeni sosyal imkanlar demek her zaman değişmek değildir, gelişmek de gelebilir bunun ucunda. Tabii benim eski okurlarım arasında rahatsız olanlar mevcut. İdeolojik gerekçeler bir yana, merkez medya
plazalarıyla ilgili tuhaf efsaneler vardır bizim kesimde. Bir grup, plaza insanının koridorlarda öpüşen, sadece otomobil ve şarap konuşan, birbirinin altını oyan,
dostluk ve sadakat hissinden uzak, eğlenmeye haddinden fazla önem veren çığrından çıkmış bir tür olduğunu sanıyor. Benim tanıştığım
kimseler çocuğunun okul servisiyle dersiyle kursuyla işiyle gücüyle meşgul insanlar yani. Ama dışarıdaki algı daha farklı. Bu yerlerde bulunan
kişiler de ya huyundan ya suyundan bir noktada etkilenir, dünyevi ihtiraslara kapılır, kariyerist heveslerle değerlerini satar, giderek nefsine
yenik düşer ve bu yenilgisini rasyonalize etmek için ideolojisini de değiştirir gibi zımni bir kabul var. Oysa ortada sizi döve döve değiştirecek bir irade, bir gayret göremiyorum . Hem bilmiyorum, köşe yazarı dediğin okuruna belirli bir hayat tarzını da borçlu mudur? Kendisini bir kanaat önderi olarak lanse etmediği sürece bence değildir. Yazar dediğinin okura borçlu olduğu tek şey ‘yazı’dır, fikirdir gibi geliyor bana. Üstelik hayat tarzı örtüşmesi ayrışması bir yana; okurun iyi ve doğru olduğunu düşündüğü şeyle,
yazarın iyi ve doğru olduğunu düşündüğü şey arasındaki makas zaman zaman açılabilir, bu makas her açıldığında ‘vaay sen değiştin’ ya da gazete değiştirdin ama kendin bi’ türlü değişemedin diyen herkesi dinlersen hiçbir şey yazamaz hale gelirsin. Okuru ciddiye alırım ama herşeyin bir sınırı var.

Yeni bir yerde yazmaya başlayınca bir kafa karışıklığı oluyor mu, yeni bir kitle okuyor diye düşünerek mesela, üslubunuzda yada konu seçiminizde
tereddüte düşüyor musunuz?

Yazının ana fikri konusunda tereddüte düşmem, ama uslub konusu elbette önemli. Yazdığınız mecranın değişmesi yeni bir eve taşınmak gibi. Bazı
fazlalıkları elden çıkarmanız gerekir, yeni eşyalar almak gerekir, evi yeniden dekore etmeniz gerekebilir, fakat sizin için hayati değerde olan
şeyleri yeni bir eve taşındım diye atmazsınız.
Konu seçimi değil de, daha kısa yazma , parçalı bölümlü yazı beklentisini karşılama işine tam adapte olamadım daha. Buna alışmaya çalışıyorum.

Kadın yazarların işi zor, erkeklerden yazar diye bahsediliyor, kadınlardan nedense kadın yazar diye.. Bir de başörtünüz olunca 'türbanlı yazar'
tanımlası giriyor devreye -ki böyle tanımlanmaktan rahatsız olduğunuzu biliyorum-, bu daha da zor olsa gerek. Tedirgin misiniz yazarken, insanlar beni belli önyargılarla okuyor olabilir, yazdıklarımdan farklı anlamlar çıkarabilirler hissine kapılıp kendinizi kısıtlıyor musunuz hiç?

Kadın yazar demek zaten ‘tekinsiz insan türü’ demektir, okura alttan alta ‘ aman ha dikkat et okurken, mesafeni koy, bakarsın hatun kişi muayyen
dönemindedir lohusa sendromu yaşıyordur, saçmalıyor olabilir’ mesajı vermek demektir ‘kadın yazar’ demek. Türbanlı yazar tanımlaması ise aslında
yazar değil ama kendisini yazar diye tanımlıyor idare ediverin anlamına gelir. Türbanlı yazar, kadın yazardan daha aşağı bir kategoridir bir yerde,
ama kadınlık durumundan yırttığı da varsayılır gizliden gizliye ve bu durum türbanlı yazarın kanaat önderi vasfını çok çabuk kazanmasına neden olur
aynı zamanda. ‘İslamcılığı’ elde birdir, ‘muhafazakar’lığı elde birdir, bir tartışma proğramına bir tane başörtülü koydun mu ‘islami görüş’ün ya da
‘muhafazakar kesim’ in tümüyle temsil edildiği varsayılır; ama o kadın arada bir, başörtüsüne rağmen bazı konularda beklenilenin aksine tutum
takınıyorsa bu iki tarafı da bozar. Bu bozulma hali de hemen şöyle rasyonalize edilir: İslami kesimin marjinal kadın yazarı…Muhafazakar kesimin
aykırı sesi. Bu da aslında şuradan gelir: İslamcıysa ya da başörtülüyse yazar olamaz, yazar olabiliyorsa mutlaka aykırıdır, marjinaldir. Ama dediğim gibi, bunları çok ciddiye alırsak tıkanırız..


O zaman ‘yazar’ olarak Nihal Bengisu’ya sorayım, benim gözlemlediğim bir şey var, 90 lı yıllarda İslamcı entelektüeller şiddetle karşı çıkardı modernliğe. AK parti iktidarıyla modern muhafazakar bir kimlik belirgin olmaya başladı. Modern-muhafazakar kalıbı size erdemli bir hali mi çağrıştırıyor, yoksa bu sadece bir durum mu?

Modernizm eleştirisi modernliğe karşıt bir tutum değildir aslında, özünde modern bir tavırdır. Nitekim ancak modern olabilen bir düşünce moderniteye eleştiri getirebilir; siz hiç geleneği bütün müktesebatı ile içselleştirmiş, onun kalıplarna uygun bir yaşam süren ve canhıraş modernizm eleştirisi yapan birini gördünüz mü? Bu minvalde nasıl ki kapitalizmi çok sert bir şekilde eleştiren solcuların bir kısmı sonradan reklamcı olmuştur, çünkü eleştirmek adına da olsa çok iyi anlamışlardır piyasa mekanizmasını, buna benzer şekilde, modernizm eleştirisi de yerini yapıya entegre olmayı getirdi İslamcı kesimde. Nitekim bugün eski İslamcıların modern yaşamında bir tökezleme, bir sürçme, bir adaptasyon zorluğundan filan bahsedilemez. Dışarıdan adaptasyon kusuru gibi görünen şeyler gayet istençli ve bilinçli şekilde direngen kalınmak istenen noktalardır ya da modernliği meşrebine uydurmak ile ilgilidir. Çünkü tersinden de olsa iyi çalışılmış oldu bu ders.

Peki ne oldu da eleştiriden entegrasyona geçildi?

28 Şubat’a kadar modernliğin gayri insani kurumlarına, yan tesirlerine ve hayatı yozlaştırmasına dönük bir tepki, onu değiştirme, dönüştürme ideali vardı, bu direnç kırılınca eleştiri süzgeci ortadan kalktı ve edinilmiş bilgi dolayıma girdi. Modernliği niteleyenin ‘Batı’ olduğu, sorunlu olanın halkın duyarlılıklarını hiçe sayan batı tipi modernleşme, batılılaşma olduğu fikri hakim oldu. Bir önceki sorunuza dönersek…Muhafazakarlık da zaten modernlikle çelişmek şöyle dursun, onun yan tesirlerini azaltma, şok edici yeniliklerine karşı bir hava yastığı vazifesi görmek için kurgulanmış bir düşüncedir . Bir çok toplumda ve hatta Batı’da modernliğin teknik anlamda yaygınlaşması, sindirilmesi bir düzene dönüştürülmesi için yardımcı bir işlev görmüştür. Dolayısıyla aslında muhafazakarlık yaygınlaşmıyor bugün; tam tersine burjuva modernleşmesinin muhafazakarlık sayesinde yaygınlaşması, teknik olarak toplumun diğer katmanlarına sirayet etmesi sözkonusu. Ancak bu dolaşımda muhafazakarlıkla karıştırılan bir şey var: geleneksellik. Gelenek daha bütüncül ve kuşatan bir şey, içinde dinin insan yaşamına uyarlanırken ortaya çıkardığı pratikler var, adetler, töreler ve alışkanlıklar var. Çok daha insani ve doğal bir şey gelenek. Türkiye’de muhafazakarlık, geleneklerini bırakmayan ama aynı zamanda modernleşmek isteyen insanın bu iki şeyi uzlaştırmak için vereceği ödünleri ayarlayan bir mekanizma olarak ortaya çıkıyor. Modernlik adına gelenekten verdiğin tavizi, bir geleneği diri tutmak için modernlikten verdiğin tavizi, tüm bu alış verişleri dengeleyen bir protokol. Kulağa hiç hoş gelmiyor değil mi? Ama daha iyi bir dünya idealinin kalmadığı, ‘daha iyi bir dünya’nın elde edilmesine götüren yöntem ve tekniklerin epey yıprandığı bir çağda, din adına da sosyalizm adına da devrim adına da çeşitli kötülüklerin yapılabildiğinin anlaşıldığı bir dünyada, hatta serbet piyasa adı altında özgürlüğün bile bir başkasının canını yakan bir şeye dönüştüğünün anlaşıldığı bir dünyada yani, içinde dine ve geleneğe ait nüveler taşıdığı için, muhafazakarlık zaman zaman nefes alma imkanı verebiliyor. Ama salt bir erdem olamaz elbette çünkü fırsat eşitsizliğini sözgelimi, kapitalist dayatmaları engellemiyor, aksine onlarla uzlaşarak etkilerini öteliyor. Ak Parti iktidarında zenginleşenler ya da zenginliği görünür olanlar mesela, zenginleşmenin kendisini sorun yapmıyor ama kapitalizmin kendi çıkarını herşeyden üstün gören insan modeline de prim vermiyor, kapitalizme verdiği ödünü geleneğin fakiri fukarayı gözetmeye, malını ihtiyaç sahiplerine tasadduk etme ilkesiyle dengeliyor. Dindarlık açısından bakarsak bir Ebu Zer, bir Ebu Bekir çıkmıyor buradan ama hiç değilse bir Donald Trump da çıkmıyor, malını mülkünü öyle zevk-ü sefa içinde yiyenler, Ferrarisinin yanında intihar eden Steven Good’lar da çıkmıyor.

Muhafazakarlığın dindarlıktan ya da gelenekten farkını örnekleyebilir miyiz?

Çok vülgarize edersek, bana şöyle geliyor: Gelenek adamın peygamber sünnetidir diye ve sırf sevdiği alıştığı için misvak kullanması ise, muhafazakarlık misvak aromalı diş macunu gibi. Geleneğin kendi aurası vardır bir bütünlüğü, o kendisini kendisine ait olmayan başka bir şeyle tartarak değerli kılmaya çalışmaz, ama muhafazakarlık gelenekten ve dinden belirli dozda bir aroma taşımakla beraber sürekli olarak modern olana göre konum belirler. 50 yıl öncesinin modern yaşam tarzı ile 50 yıl öncesinin muhafazakarlığı aynı değildir, çünkü modernlik sözgelimi sınırları aşmak, sözgelimi beden üzerindeki kayıtları kaldırmak konusunda elini yükselttikçe , muhafazakarlığın hizalandığı yer de değişir. İnsanların sadece makyaj yaptığı yıllarda muhafazakar kaşlarını bile almazdı; insanların baştan aşağı estetik ameliyat geçirdiği bir çağda muhafazakar artık makyaj yapar göz artı torbalarını aldırır, ufak tefek estetik operasyonlara girer. Çünkü koruması gereken bir şeyler olduğu gibi, yetişmesi gereken bir yer de vardır artık. Batılı toplumlarda da benzeri sözkonusu, dünün muhafazakarları kürtaja karşıydı, bugün sperm bankalarına karşılar, çünkü işler değişiyor. Peki bunlar Papa’nın umrunda mı? Değil, çünkü dinlerin ortak noktası, insanlığın alışkanlıkları yönelimleri karmaşaları ve uzlaşma çabaları nereye gidersen gitsin, insan için en iyiyi bilecek olanın insanı tasarlayan güç olduğu bilgisini yansıtmak. Modernizm ve muhafazakarlık bizi nereye götürürse götürsün, ne kadar çirkinleşirsek çirkinleşelim, orada bizi kurtaracak, artan tecrübelerimizle birlikte belki daha da iyi anlayacağımız bir ‘din’ olduğunu, oportünizmden ve uzlaşmacılıklardan azade bir inanç sistemi olduğunu biliyoruz ve bu muhteşem bir şey.

Sizce peki, sizin de ait olduğunuz bir grubun, dindar ya da muhafazakar genç kızların ve kadınların giderek daha modern, daha özgüven sahibi, markalara ilgi duyan ve iyi giyinmeye çalışma gibi tavırlarıyla daha dikkat çekici olmaya başlamaları, bir yozlaşma mı, dinden kopma mı?

Ben varım buradayım çağında değil, görünüyorum bak, buraya bak çağında yaşıyoruz. Düşünüyorum o halde varım değil, görünüyorum o halde varım durumunu idrak ediyoruz. Bazen tüm bunlar Berkeley ‘varolmak algılanmaktır’ dediği için mi çıktı diyorum. Varlığını algınabilmene borçluysan, birilerinin seni algılamasını sağlamak zorundasın çünkü.
Felsefi olarak kimse insanları dikkat çekiyorlar diye itham edemez, çünkü zamanın ruhu bu, bir roman yazan da, iyi bir fikir üreten de trendy bir marka kullanan da aslında hep aynı şeyi istiyor: Algılanmak. Biri daha özgün ve insanların samimi teşekkürüne mazhar olarak algılanmak istiyor, diğeri bir anlığına birilerinin dikkatini çekebilmiş olmaya, biraz pohpohlanmaya bile razı. Tabii ikisi arasındaki fark muazzam. Hayat için iyi bir şey çıkıyorsa, yine bu farktan çıkıyor zaten.

Soruna gelirsek, işte herkes algılanmak istiyor, hatta kendi istediği şekilde algılanmak istiyor. Görüntüsüyle bir mesaj verme derdi var. Bundan tesettürlüsü de tesettürsüzü de etkileniyor ister istemez. Nasıl ki eskiden parka bir solcu için taşınması şeref veren bir işaret gibiydi, örtülü kadınlar için bir zamanlar pardesü de öyle bir şeydi. Sonra ‘yahu nedir bu böyle üniforma gibi, İsrail ordusunun kadın askerleri gibi, örtüyse örtü tamam ama neden kadının kişiliği ve zevkleri bu örtüye yansıtılmasın ki?’ denildi. Demokrasiden çoğulculuktan çeşitlilikten bahsedilen dönemdi ve bu herkesin aklına yattı. Şimdi işi beyaz kürk üzerine mücevherle tutturulmuş başörtü takmaya kadar vardıran var. Kişilik ve zevkler yansımadı, sınıfsal durum yansımaya başladı örtüye. Bundan hoşlandığımı söyleyemem. Tesettür bir lüks tüketim enstrümanı haline gelmemeli. Ama çok şirin, hem sade hem ölçülü hem de stil sahibi kızlara rastlıyorum yeni tesettürlüler arasında ki bu da hoşuma gidiyor. Ama dediğim gibi, çeşitliliğin dozu kaçıyor bazen. Açık ayakkabıdan kırmızı ojeli ayak parmakları görünen bir başörtülü gördüğüm zaman, ben de irkiliyorum. Çok doğal olarak herhalde bir aile baskısı var işin içinde diyorum, ama sonra, hatun kişinin böyle algılanmak istediği ihtimali geliyor aklıma. Çünkü her şeyi aynı anda isteyen eklektik bir insan sözkonusu artık. Muhafazakarlar da bu eğilimden bu savrulmalardan azade değil. Her yemeğe kaşık sallayayım ama zayıf kalabileyim, hem kariyerimde durmaksızın yükseleyim hem de çocuğuma çok iyi bir anne olabileyim, hem kadere iman edeyim hem tüm ipler elimde olsun, hem çok iyi bir koca olayım hem sevgililerim olsun, hem herkes beni mütevazi bilsin hem cipim olsun denilebiliyorsa, bu saydıklarım mümkün olabiliyorsa, bu mantığın çoğaltımı sayesinde birilerinin aklına da hem çok süslü ve frapan olayım hem de başımı örteyim gelebilir. Diğerlerinden daha çok göze çarptığı kesin ama çok önemli bir fark yok diğer durumlarla bunun arasında.

Bu muhafazakarlık modernlik gelenek dindarlık döngüsünde kadın hep netameli bir yerde duruyor, siz de aman bu konu yeterince çetrefelli deyip kendinizi tutmuyorsunuz. 'Maktulun bir Femme Fatale olarak portresi ' başlıklı yazınıza sert eleştiriler geldi. Hem de kendi gazetenizden. Ne düşündünüz okuyunca, ilk tepkiniz ne oldu?

‘Too good to be true’ diye bir İngiliz deyimi var, herhalde işler gerçek olmak için fazla iyi gidiyordu, gerçek olamayacak kadar iyiydi . İlk 23 günden bahsediyorum. Bana bu tepkileri veren, köşelerinden ‘seninle tartışılmaz ‘ deyip gayet kaba bir biçimde hadi oradan çeken insanlarla arkadaş olduğumu bile sanmıştım. Aslına bakarsan ilk başta gayet anlayışla karşılamaya çalıştım durumu. Keyfimi bozmak istemiyordum çünkü. Doğan beyi aradım gülerek, bu ne ? dedim, ‘demokrasi’ dedi. ‘Haaa iyi, herkes için yeterli miktarda demokrasiniz vardır umarım’ deyince o da gayet sakin ‘tabii ki Nihal hanım siz de cevap yazın ’ dedi. Herkesin fikrini ifade edebilmesi güzel bir şeydir sonuçta ama pazartesi günkü nüshayı görenin Çarşamba günü benim verdiğim cevabı okuyacağının bir garantisi yok, nitekim hala o günkü nüshanın gazıyla orada burada gayet manasız şekilde bana çemkirenler var. Dolayısıyla bunun telafisi yok. Üstelik ben bu gazetenin yazarıyım senin de dediğin gibi. Kendi yazarına aynı gün içinde üç köşe yazısı bir polemik sayfası ile yüklenen başka bir gazete hatırlayamayınca, keyfim kaçtı diyebilirim. Dahası telefonlarım hiç susmadı ve kendileri de ‘merkez medyada’ çalışan arkadaşlarım durumun hiç hoş görünmediğini söylediler. Yaa işte gazeteni bırakır oralara gidersen bunlar olur diyenlere, ‘yok aslında kötü bi niyet …arkadaşlar..hani demokrasi.. estek kelestek’ diye gazetemi savunmak durumunda kaldım ki, görünen bunun bana düşmediğiydi artık. Benim yazımı değil, o günkü gazeteyi gören maktul çevrelerinin ‘sen kızımıza o…pu demişsin, Allah da senin cezanı versin’ telefonları ise artık can acıtıydı. Son kertede iyimserliğin lüzumu yok, bunları hak ettiğimi düşünmüyorum.

Kırgın mısınız?

Kırgınım ve kızgınım. Yazımın üzerinden ‘her cazibeli kadın öldürülmeli mi?’ başlığını da çok sorumsuzca buldum. Hesapta ben ‘cinayetleri meşrulaştırmak’ ile suçlanıyorum, ama böyle bir başlık atılarak bana malediliyor ve bu sorunun adamın birininaklına yatmasından hiç çekinilmiyor. Hiç çekinilmediği halde, müthiş sorumlu yazar tavrıyla üst perdeden yazı yazan arkadaşa sesleniyorum, mevzuu buysa, cinayetleri meşrulaştırmamak ise bu başlık açıktan teşvik edici değil midir diye, acımasızlıktan bahsediyor çünkü, hakkaniyet duygusu taşıyor belli ki, o da yanıt olarak demagoji yapmayı ve hatta hakaret etmeyi seçiyor. ‘ben senin yazın hafızalardan kazınmalı dedim, hafızalara kazımak demedim filan diyor.. İyi de arkadaşım, sen bu yazıyı kazıyarak ya da kazınarak , bir kara leke olarak lanse ettin mi etmedin mi?

Şimdi iki harfin ardına sığınıp bir gazetenin kendi yazarını ‘her cazibeli kadın öldürülebilir’ demiş gibi sunmasını hangi etik anlayışa sığdırıyorsun? Ama hayır, ‘Demek ki neymiş seninle tartışılmazmış’ gibi cevaplar alıyorum. İyi o zaman ‘kadın açık saçıksa bu katili ilgilendirmez’ gibi evlere şenlikoğlu ,
akıllara ziyan görüşler verenlerle tartışın. Size bu ‘grotesk konsensus’da mutluluklar dilerim.

Sözlerinizden size yönelik bir kasıt olduğunu düşündüğünüzü anlıyorum. Sadece fikir ayrılığı olamaz mı? Çünkü her gazetede farklı düşünenler,
birbirleriyle çok sert tartışmalara girebiliyor. Normal değil mi zaman zaman tartışma çıkması?

Gazetenin ilk ayı dolmadan pek normal değil. Bunun bu ekibe dışarıdan, başka bir mecradan katılan birine karşı yapılması normal değil. Üstelik, ben gazetedeki yöneticilerime ‘siz gazetenin hedef kitlesini benden çok daha iyi tanıyorsunuz, yapı oturana kadar, bu anlamda beni yönlendirin, okurun tepki göstereceği, ya da yanlış anlamalara mahal verebilecek bir durum olursa beni uyarın’ demişim. Müdaheleye hayır ama yapıcı yönlendirmeye evet demişim. Yöneticilerim de bu duruma ‘elbette, siz rahat olun, sorun
yaratabilecek bir şey görürsek yönlendirme yaparız ’ diye cevap vermişler.

Durum bu iken, yazıyı teşrih etmem istenseydi, memnun olurdum . Yazıişlerindeki kadınların ‘kendisiyle yan yana bile gelmeyiz’ filan demiş olmalarını medyatavadan öğrenmem ise tüy dikti diyebilirim. Siz medyada çalışan ve bu denli onuruna düşkün kadın çalışanlar olarak merkez medya ürünlerinin hemen hepsindeki soruna, kadın bedeninin sayfa sayfa teşhir edilip metalaştırılmasına hiç ses etmeyeceksiniz, her köşede seksist ve ayrımcı bir erkek bakışaçısıyla karşılaşacak ve onunla uzlaşmayı tercih edeceksiniz, sonra benimle yan yana gelmeyeceksiniz öyle mi? Kimse kadınlık gururunu ve onurunu benim üzerimden temize çekmeye kalkışmasın, bu gülünç bir çaba olur, kimse de bunu yutmaz.

Nilay Örnek ekteki yazısında keşke cevap yazısını yazmadan önce o yazısına tepki gösteren insanları bir arasaydı, neden öyle dediniz ki diye sorsaydı diyor… Buna ne dersiniz?

Aynı şeyi benim beklemem gerekmez mi? Ben Nilay hanımın ve aynı tepkileri veren ekürinin görüşlerini yığma halde pazartesi günü gazeteyi açınca mı görmeliydim? Polemik sayfasına ‘böyle bir görüşün benim bulunduğum bünyede yer alması beni sinirlendiriyor’ gibi sözler sarfetmek yerine, Pippa Bacca’nın ölümünü karikatürize edenlerle beni bir tutmadan önce bana bir sorsaydı Nilay, Nihal hanım siz ne demeye getirdiniz diye? Sonuçta ben, kadınların bu coğrafyada her nedenle dayak yediğini ve şiddete uğradığını reddeden biri değilim, bununla ilgili defaatle yazmış biriyim ve bazı muhafazakarların gözünde tescilli erkek düşmanı haline gelmiş durumdayım, gelin görün ki kadınların şiddet görmesine duyarsız biriymişim gibi muamele görüyorum. Evet kadın her nedenle öldürülebiliyor, benim dediğim, kadının ‘sırf’ bu nedenle de öldürülebildiği. Sırf güzel olduğu için, sırf çekici olduğu için bile öldürülebildiği. Benim dediğim kadında erkeğin zaman zaman baş edemediği bir gücün bulunduğu, erkeğin bu gücü inhibe etmek için o gücün kaynağını yok etmeye dönük bir pozisyon alabildiği. O pozisyonun öldürmeye kadar gidebildiği. Bunları söylemişim. Ve bu bilimsel yanı da olan bir realitedir artık, kopan yaygaraya bak. Neyse artık, olmuş bir kere deyip geçeceğiz.

Peki kendi yazınızda hiç hata aradınız mı? Güzelliği tarif ediş biçiminiz insanları kızdırmaya ve yanlış anlaşılmaya müsait olabilir mi?

Bakın anlamadığım şu . Haşmet Babaoğlu Vatan gazetesinde defaatle “Güzelliğin soğuk geometrisi erkeklerin asabını bozar.
O geometriyi bozmak, kırmak, dağıtmak ister erkek. Ve ancak parçalardan birine fetişist gibi bağlanır. Güzellik yarışmalarında derece alacak kadar
güzel kadınların sevgililerince dövülmesi, öldürülmesi bu bakımdan tuhaf karşılanmamalı…’ diye yazdı. Kendisine sordum ve doğruladı. Bu cümleler benim yazdığım şeyle mantalite olarak neredeyse aynı. Haşmet bey bunları Gazete Habertürk’te yazsaydı, yazı işlerini ayağa kaldıran
hemcinslerim bu şekil bir tutum sergileyecekler miydi? Cevabı size ben vereyim: Elbette hayır . O zaman tehlikeli bir yere geliyoruz. Demek ki bazı
arkadaşlarımız benim yazdıklarımı benim muhafazakar tarafım üzerinden süzerek alımlıyor ‘ başkası derse güzel, ama bu kadın diyorsa kötüdür’ bir bakışaçısı var. Bu bakışaçısıyla yüzleşilmediği sürece buradan diyalog türemez.

Tabii henüz acıların taze olduğu bir zaman diliminde eline ameliyat eldivenleri geçirip soğuk bir ifade takınmış olmam belki asıl sorun. Fakat gerçek şu ki, görünürde pencereden düştüğü için ölmüş görünen bir kadın gerçekten bu yüzden mi öldü, düşmeden önce kocası ya da sevgilisi tarafından öldürülmüş müydü, bunu anlayabilecek tekniğe vakıf olacak kadar polisiye yorgunuyum. ‘Aman şimdi ben başörtülüyüm, yanlış anlaşılır, en iyisi yazının bir yerinde tesettürlülere ya da dindarlara çakayım da, durum eşitlensin’ filan gibi akla ziyan denklemler kurmak da aklıma gelmedi doğrusu.

İlk örnek olduğundan olsa gerek Ahmet Hakan’la kıyaslanıyorsunuz. Hoşunuza gidiyor mu bu? Ahmet Hakan, yeni mahallesinde de kısa sürede en sevilen, en çok okunan yazarlardan biri oldu. Sizin için de ikinci Ahmet Hakan olacak diyorlar. Malum Ahmet Hakan eski mahallesini de en sert eleştirebilen isimlerden biridir. Bu konuda siz ne düşünüyorsunuz?

Ahmet Hakan , söylediğiniz gibi bir yönüyle başarı ölçüsü. Kıvrak bir zekası var, iyi bir kalemi ve kısa sürede Hürriyet’in en çok okunan yazarı
oldu. Bu açıdan yapılan kıyaslamalar beni elbette sevindirir. Ama bir yönüyle de bir değişim öyküsüdür Ahmet Hakan. Ama Hürriyet’e geçeceği
için değişmiş değildir. Hürriyet bunu rahatlıkla deklare ettiği bir yer oldu sadece.. ‘Eski mahallem’ dedi, ‘eski İslamcı dostlarım’ dedi, ‘ben eskiden…’
diye başlayan cümleler kurdu ve bu yüzden çok şiddetli tepkiler aldı. İslamcı bagaja sahip olduğu halde merkez medyada yer alabilme bağlamında bir
‘ilk’ti ve ilk olmanın zorluklarının altından kendi tarzını ortaya koyarak kalkmayı başarmıştır. Ama ortada kıyaslamayı gerektiren bir hal göremiyorum.
İkimiz arasındaki ortak noktalar, muhafazakar camia kökenli olmamızdan ve şimdi merkez medya denilen mecrada olmamızdan öteye gitmiyor. Farklı
hikayelere sahibiz. Şöyle ki, mütedeyyin kesim çok geniş ve aslında sanıldığından daha heterojen. Onun eski mahallem dediği ve sıtkının sıyrılmasına neden olan geçmiş tecrübeleri ile benimkiler örtüşmüyor. Ben onun eski mahallem dediği yer ve kişilerle yaşadığı türde ve şiddette olumsuzluklar yaşamadım sanırım. Belki farklı dindar tipleriyle karşılaştığımız için, belki ben kadın olduğum için ve insanlar kirli bohçalarını kadınların
yanında açmadığı için. Benim basından tanıdığım bir çok simayı Ahmet Hakan ‘içerden’, yıllar öncesinden tanıyor, maskelerini çıkarttıkları anlarda
nasıl kimseler olduklarını biliyor belki. Dolayısıyla eski mahallesine çok dolaysız ve sert eleştiri yapmasının arkasında belki böyle bir birikimin
etkisi vardır bilemiyorum. Benim böyle bir bagajım yok.

Dolayısıyla Ahmet Hakan fenomeninin benim açımdan bir iyi bir kötü yanı var. Ahmet Hakan’ın merkez medyadaki bariyeri öyle ya da böyle kırması,
bir tabuyu yıkması ile Habertürk’ün cesur bir adım atıp, halihazırda başörtülü olan bir yazarı alması arasında kuşkusuz bir bağlantı var.
Kötü tarafı da şu ki, muhafazakarlıkla ilgili oldukça ağır lafları Zaman’da sarfettiğimde kimse bir şey demiyordu; bugün ise bırakın muhafazakarlık
eleştirisini, bir küçük AK Parti eleştirisinde bile hemen Ahmet Hakan’laşıyorsunuz, değiştiniz diyen maillere maruz kalıyorum. Dolayısıyla kendisini hem tebrik etmek hem de bir güzel dövmek gibi isteklerim var. Latife bir yana, sayemde Ahmet Hakan’ın değeri ve kıymeti artacak gibi görünüyor.
Magazin ekinden Rahşan hanım, Kılıçdaroğlu ile ilgili izlenim yazıma ne yapıp edip türban meselesini soktuğumu çünkü türban kompleksim olduğunu
yazmış ve Ahmet Hakan kadar rahat olamadığımdan dem vurmuş mesela.

Oysa Ahmet Hakan’ın da bu ülkedeki yasaklarla ilgili bir problemi var ve takip ettiğim kadarıyla bu hiç değişmedi. Ve yazımın sadece iki yerinde başörtüsüyle ilgili gözlemlere yer veriliyordu. Ama bu bile fazla gelmiş Rahşan’a ve Kılıçdaroğlu’nun kişiliğiyle ilgili söylediğim olumlu şeyleri de görmezden gelmiş. Bu ‘madem bi açılım yaptın tam yap da görelim’, durumu insanı kendi muhafazakar, İslamcı yanına doğru kışkırtır, benim yerimde Ahmet Hakan olsaydı ne yapardı bilmiyorum, ama son günlerde olanlar, bu dokundurmalar filan, insana eksik kalsın Woody Allen da izlemeyiz, Creme Brule de yemeyiz dedirtip Karacoğlan- Mevdudi hattına bağlatabilir yani . Kimin aklına gelir? Düşünsene, gayet light bir dindar olarak geliyor ve burada bir Rabiatül Adeviyye’ye dönüşüyormuşum. Süper . Anlat anlatabilirsen artık millete bu etki – tepki – ters tepti hikayesini..

Transferiniz dolayısıyla eski mahalle, yeni mahalle gibi kavramlar yeniden hatırlandı. Bu 'farklı mahalle' tanımını da pek sevmiyorum aslında çünkü yarattığı algı şöyle; Etiler ve Fatih gibi. Hani aşırı farklı, biri çok kötü diğeri çok iyi, biri herkesin oturmak isteyeceği diğeri şartlar nedeniyle oturmak zorunda kalınılacak da şartlar düzelirse hemen taşınılacak gibi.. Siz mahalle değiştirdiğinizi düşünüyor musunuz, ya da bir mahalle olsanız hangi mahalle olurdunuz?

Mahalle metaforu bazı kontrastları ifade etmek açısından kullanışlı ve nitekim hepimiz kullanıyoruz, ama haklısın, mahalle isimleri üzerinden metafor üretmek çok da sağlıklı bir şey değil. Nasıl ki İstanbul Etiler ve Fatih’ten oluşmuyor , hayat da böyle vagonlara mahallelere ayrılmış bir şekilde gitmiyor. İnsanın evinin Fatihte işyerinin Etiler’de olması nasıl mümkünse, bir insanın bir mahallenin bagajını tümüyle iktisap etmeden iki hatta üç mahalle arasında mekik dokuması da mümkün. Hatta hayat böyle. Üstelik bunun Bahçelievler’i var, Merter’i var, İstinye’si, Kuzguncuk’u var. Şu saydığım semtleri Fatih mi temsil eder Etiler mi? İkisi de etmez. O zaman yok mu sayacaksınız? Oysa onlar makul çoğunluk ve mahalle dendiği zaman ne tuhaftır ki ortaya konulan metaforlar onları es geçiyor. Bu Fatih-Etiler, Üsküdar-Nişantaşı kontrastları,
karşıtlıkları Türkiye’nin umrunda değil nitekim, fakat medyadaki bakışaçısı, Türkiyeyi bu iki mahalle etrafında saf tutmaya çağırıyor sanki,
bazen de özellikle bir cedel yaratılması için kullanılıyor bu iki mahalle indirgemeciliği. . ‘Hayat tarzı’ etrafında. Bu bağlamda soruya dönersek,
ben mahalle değiştirmek istediğim için, hayat tarzımı değiştirdiğim için Habertürk’e geçmedim. Ya da hayat tarzımı değiştirmiş idim de kendime uygun bir zemin/işyeri arıyordum, burayı buldum diye bir durum yok. Ben hep alacalı ve kırçıllı bir kişi oldum ve gazetemiz çoksesli bir yapı olmak
istediği ve farklı siyasi kültürel görüşleri, eğilimleri yansıtabilen bir gazete olmayı temenni ettiği için benimle anlaştı diye düşünüyorum. Bu durumda benim kalkıp da ‘ben değiştim’ diye ortaya çıkmam benim eski okurlarımdan çok yeni gazetemi zor durumda bırakır gibi geliyor. Asıl endişe verici olan benim saçı başı dağıtıp elimde bir kadeh martini ile Altaylı’nın odasına dalmam ve ‘Fatih bey , ben değiştim de, alemlere nereden akılıyordu? ’ demem olur emin ol. Böyle bir şey olacağından değil , ama olsa asıl fecaat o olurdu gazete açısından. Bu, İslami görüşü temsil etmek için buradayım anlamına da gelmiyor. Beni aşar o. Zul addedeceğimden değil, sahiden aşacağı için. Mutlak surette doğru, iyi ve dinen güzel olan tavrı her koşulda
geliştiremeyeceğim için. Normal şartlarda benden müftü ya da molla tavrı çıkmaz, ama kendi varoluşunu değilleyen bir tavır da çıkmaz. Ne Etiler ne Fatih, ben Taksim-Tünel-Beyazıt senteziyim herhalde. Semtler üzerinden bir tanımlama yapacaksak.

gulinyildirimkaya@haberturk.com